Nie jest dobrze. Pierwsza część opowiada historię zbudowanego przez człowieka modelu androidów, który po pewnym czasie zaczyna wykazywać pewne cechy niezależności a wręcz nieposłuszeństwa...
rozwiń
Nie jest dobrze. Pierwsza część opowiada historię zbudowanego przez człowieka modelu androidów, który po pewnym czasie zaczyna wykazywać pewne cechy niezależności a wręcz nieposłuszeństwa połączonego z objawami niezwykłej jak na androidy inteligencji. Ludzie, domyślając się konsekwencji, na wszelki wypadek postanawiają zniszczyć wszystkie osobniki z „wadliwej” serii. Okazuje się, że skomplikowane mózgi elektronowe są w stanie same siebie powielać a także wytworzyć to co ludzie w skrócie nazywają duszą. Piękna i logiczna historia. Weźmy teraz pierwszy z brzegu element drugiego filmu. Główny bohater, android pozbawiony cech feralnej serii, poluje na ostatnie zbuntowane osobniki. Jest pozbawiony wszelkich negatywnych cech. Nie przejawia żadnych uczuć, ściśle wykonuje rozkazy. W takim razie rodzi się pytanie, po co ludzie tworzą mu wirtualną towarzyszkę życia ? Jeżeli chodzisz na koncerty muzyczne, to wiesz, że w jakimś utworze pojawia się miejsce na solówkę dla jednego z wykonawców. Ta wirtualna piękność to taka solówka dla specjalisty od efektów specjalnych. Jej obecność w scenariuszu jest „od czapy”. Nie ma żadnego logicznego uzasadnienia. Rozbierając ten film na czynniki pierwsze okaże się, że król jest nagi. Film został nakręcony dla „gimbazy”, oraz tych, którzy zachwyceni pierwszą częścią, będą bezrefleksyjnie łykać ładne obrazki i słuchać nastrojowej muzyki. To taki filmowy koncert „dinozaurów” Niby to samo, ale …
zobacz wątek
