sierpniowo-sobotnie monologi waginy
bardzo lubie teatr. Lubie zywego czlowieka, lubie wrazenie bliskosci kontaktu, wrazenie bycia "w srodku", lubie emocje i poczucie, ze godzina nie sklada sie z szescdziesieciu zwyklych minut. I...
rozwiń
bardzo lubie teatr. Lubie zywego czlowieka, lubie wrazenie bliskosci kontaktu, wrazenie bycia "w srodku", lubie emocje i poczucie, ze godzina nie sklada sie z szescdziesieciu zwyklych minut. I lubie pojsc do teatru po mysl, po emocje, po radosc, smutek, smiech. Lubie pojsc po "cos" i wyjsc z "czyms". A wczoraj wyszlam z niczym.
Mialam poczucie, ze zebraly sie cztery panie w celu deklamowanego nachalnie wyartykulowania - prosto w moj tepy mozg - kilku prawd. Wydaje mi sie, ze gdyby panie toczyly rozmowe waginalna miedzy soba, sobie poswiecajac uwage, nad soba sie pochylajac z uwaznoscia, to ja - widz - odebralabym wowczas ich emocje, ich mysl, i przezycie. Do tego tak glosna muzyka przy cichosci slowa spiewanego - nie do zrozumienia tekst. I ruch, quasitaniec, ktory - dla mnie - byl nieuzasadniony i rozbijajacy calosc. No i slowo "p***a", ktora mozna bylo sie tak pobawic - az prosi sie o korepetycje u Ireny Kwiatkowskiej. Coz, cos nie wyszlo - moim zdaniem, moim widzowym odczuciem, do ktorego mam przyrodzone prawo - glownie pani rezyser i paniom aktorkom. Czekam na "cos", z utesknieniem czekam.
ewa
zobacz wątek
