Powrót do Legolandu

"Gdynie" powinny wygrywać filmy, które nas poruszają, które są ważne i świetnie zagrane. "Powrót do Legolandu" taki właśnie jest. Maciej Stuhr jest rewelacyjny! To bardzo osobiste kino, oparte na doświadczeniach reżysera i pewnie stąd tak silny ładunek emocjonalny, który nam funduje. Ale też dlatego, że to obraz o dzisiejszych 40latkach. Każdy kto wychowywał się wtedy w bloku, bez trudu rozpozna, że to obraz chociaż częściowo o jego dzieciństwie.

Kiedy skończył się film nikt nie wstał, widzowie siedzieli w szoku, łzy płynęły po policzkach. Wychodząc z sali nie ocierali łez, po prostu dalej płakali. Historia inspirowana życiem twórcy filmu. Szacun za taką odwagę rozliczenia się z przeszłością. Jedyny film na festiwalu który powala.

Świetny film, trójka aktorów grająca główne role zasłużyła na najwyższe nagrody, świetny scenariusz, reżyseria, no i ta scenografia i kostiumy z tych lat. Brawo!

Mimo ciekawości chyba nie obejrzę. Zabije mnie trauma z dzieciństwa. Matka alkoholiczka i bycie dorosłą w wieku 7 lat