Pragnienie miłości

Wyszłam z kina nie mogąc wydusić z siebie słowa...

"Pragnienie miłości" to film, który na 1,5 godziny wbił mnie w kinowy fotel... Nie mogę otrząsnąć się po tym, co zobaczyłam... Jak okrutni, bezwzględni i pogubieni potrafią być młodzi ludzi, jak wiele bólu sobie zadawać... Jak wzajemnie nakręcają się i zapętlają w swej głupocie i bezrefleksyjności... A w tym wszystkim są tacy bezkarni... Bo gdzie są ich rodzice, nauczyciele, wychowawcy, psycholog szkolny...? Gdzie autorytety...? Doprawdy niepojęte, że w szkole nikt z dorosłych się zaistniałą sytuacją nie zainteresował !!! A może po prostu łatwiej udawać, że nic się nie widzi, że wszystko jest w porządku... Wreszcie, to film o ogromnej samotności, o pozorach bliskości i o tym, jak trudno jest się pozbierać po życiowej traumie utraty bliskiej osoby... Za pozornym spokojem, kryje się wielki ból, rozpacz,potrzeba bliskości... "Pragnienie miłości" to niezwykle mocny, poruszający, wręcz wstrząsający film, który... z pewnością warto zobaczyć... To jeden z tych obrazów, które na długo pozostają w pamięci...