Raj: wiara

bo pierwszy mi się nawet podobał.
Ale jak pomyślę, że prawie 2 godz wieczorem mam ogladać jakąś rąbnięta dewotkę to mi się nie bardzo chce. Włączę sobie lepiej na 0,5 godz RM, to wyjdzie na to samo.

Byliśmy na Miłości, więc konsekwentnie wybraliśmy się i na Wiarę.
Raj/Miłość był filmem uniwersalnym, o takich zdarzeniach, jak w tamtym filmie się czyta, na pewno się zdarzają,nie tylko w Austrii, można się nad filmem zastanawiać i dyskutować.
Raj/Wiara natomiast opowiada natomiast jakąś wymysloną i przekombinowaną historię samotnej kobiety, uciekającej od złego i rozwiązłego w przesadną religijność, ocierającą się o mistycyzm, masochizm, wręcz wynaturzenie. Zdaję sobie sprawę, że takie wydarzenia mają miejsce, ale na pewno nie często, i nie są to sprawy, o których można pomyśleć jakoś uniwersalnie. Ot opowiedziane zyciowe dziwactwo, trochę jak o cielaku z dwoma głowami. To tez się może czasem wydarzyć.
Poza tym film jest mocno męczący.
Reżyser chyba pobłądził robiąc z tego drugi film z trypyku.
Niepokojąco, bez specjalnej nadziei, czekamy na ostatnią część.

Na mnie oba Raje zrobiły duże wrażenie. Są w nich sceny zapadające w pamięć. W Wierze to dwie drastyczne sceny z figurą Chrystusa . Nie zgadzam się z opinią że obraz religijności bohaterki jest przerysowany, dziwaczny, a problem rzadki. Ilu u nas jest fanatycznych bojowników spod znaku RM. Różnica polega tylko na ich upolitycznieniu . A jeśli chodzi o problemy uniwersalne, to myślę że Raj-Nadzieja (iluzja osiągnicia szczęścia dzięki poprawieniu urody) powinien zadowolić wszystkich.

że pokazana w tym filmie dewocja zadziwia. Niestety tylko tych, co regularnie chodzą do kościoła i słuchają na okrągło Radia Maryja. Wynaturzenie to przywilej kościoła. Światopoglądowo innym nie wolno o tym mówić.