Widok
Myślę, że jest ich trochę. Przeważają, niestety miłośnicy 3P( nie nie, innych 3P -pilot, piwo i..pizza z Biedronki, bo o tych "klasycznych" 3P-nie wspominam). Ci są często aktywni w necie, wylewając swoje żale na..lub snując świetlane wizje. Zostało także trochę (mam nadzieję, że nie jest to gatunek na wymarciu ;-) ) tych tzw. normalnych. Żyją, realizują się, często szukają..
Czeremcho: Może i tak, jak piszesz. Ale..i tu długo by pisać. Szukanie drugiej osoby, to nie jest zakup auta z dodatkami..takimi lub innymi, jak to robi wiele osób. To ciężki trud, w poszukiwaniu. Bo grę pozorów tworzą dwie strony, a trafić tzw."szóstkę" ciężko, oj ciężko. Ale warto próbować! :-) PS. No własnie..lubisz kawę?
Panowie około 50 tki szukają studentek. Nie po to się rozwodzili żeby w to samo wchodzić. Smutne ale prawdziwe. Poza tym ciężko kogoś znaleźć skoro już nie ma się w sobie mlodzieńczej naiwności. Człowiek ma pewne rzeczy za sobą i nie umie nowo poznanej osobie zaufać. W tym wieku ludzie mają już swoje przyzwyczajenia i swoje zasady od których raczej nie odstąpią. Dlatego fajną sprawą byłaby zwykła przyjaźń, bez obietnic, zaklęć itp, bez siedzenia sobie na głowach bez przerwy. Miło razem spędzić czas na przyjemnosciach ale żeby każdy oprócz tego miał swoje życie, pasje, hobby i zainteresowania. Ale taki "układ" to też towar deficytowy.
Ok rozumiem Twoje uczucia. Ale szczerze napiszę. Faceci nie lubią smutasów, lubią uśmiechnięte kobiety, zadowolone z życia a nie które na wejściu należy pocieszać i obcierac łzy. Przyciąga się uśmiechem i pozytywną postawą. Jest takie znane przysłowie, szaleństwem jest robić wciąż to samo i spodziewać się różnych rezultatów. Jeszcze te pasje, jeśli to oglądanie seriali albo gotowanie lub uprawianie ogródka to średnio imponujące:-(
Nie o tym pisałam. Okazyjnie obetrzeć łzy ok. A nie ze kobieta jest załamana tym że jest sama i teraz zjawi się ktoś kto ją zrozumie i wreszcie uszczęśliwi. Kobieta emanuje tym po prostu. Ktoś lubi przebywać z płaczkami? Śmiem wątpić. Chodzilio mi o to że kobieta nie przyciągnie nikogo rozsądnego jak się uzala nad sobą. Poza tym to trochę trąci desperacją typu "niech się ktoś pojawi bo jestem mala, slaba i nie chcę być sama". To przecież sztuczne i dobrego rezultatu z tego nie będzie.
No i dobrze, że emanuje. Przynajmniej wiadomo, że można podejść. Takich radzących sobie samych i pokazujących to aż nadto dobitnie jest i tak zbyt wiele, aby wrażliwym męskim duszom łatwo przychodziło poznawanie...
Ja wolę małą i słabą niż taką, co psychopatycznie w kompleksy wpędzi... Albo po gębie zdzieli, albo psychicznie wykastruje.
No i na wdzięczność moźna liczyć
Ja wolę małą i słabą niż taką, co psychopatycznie w kompleksy wpędzi... Albo po gębie zdzieli, albo psychicznie wykastruje.
No i na wdzięczność moźna liczyć
"szarych myszy"? Nieładnie określenie. Nawet szare myszy nie chcą być rozwiązaniem awaryjnym dla facetów zawiedzionych relacjami z kobietami, szeroko pojęte, atrakcyjnymi. Chciałyby być "wzięte" z innych powodów. Też chcą być atrakcyjne dla partnerów a nie spokojną, nudną przystanią. Myślę że mężczyźnie trudno to zrozumieć.
Z panami po 50 ce różnie jest. Studentek poszukuje określony typ. I nie dotyczy to tylko 50 latków, właściwie, po prostu jest taki typ męski, który tylko młode. Bo dojrzałość , mądrość życiowa nie dla wszystkich panów jest atrakcyjna. Niektórym wręcz kością w gardle stoi. Bo czymże tu zaimponować kobiecie,
Tak, myślę, że gdy doświadczyło się czegoś to potem ma się żal i generalizuje na wszystko/ wszystkich. Jest się przeczulonym i reaguje nadmiernie. Czas leczy rany, tak mówią , choć może nie leczy, tylko zabliźnia, wyleczyć można grypę. Gdy życie poharata, gdy ktoś zrani to zostają blizny. Trzeba pozwolić im się zagoić. Ale to nie jest łatwe, niektórzy ciągle rozdrapują. Nie potrafią zaufać. Ot i wszystko. Historia znana i stara tak jak świat.
Warto czytać cudze wypowiedzi ze zrozumieniem szanowny Panie. Większość osób uważa że może stawiać diagnozę, najczęściej nie napiszę skąd wyjętą ale zawsze można podbudowac tym swoje ego. Swoimi wnioskami trafiłeś jak kulą w płot ale zawsze można takimi tekstami zaistnieć . Większość takich osobników to zwykłe simpy, które guzik się na relacjach znają, popełniają cały czas te same błędy nie wyciągając z nich wniosków. Ale zawsze potem taki może napisać że historia się powtarza:-))
Jestem bardzo ciekawa czy znalazłaś odpowiedź. Zdradź proszę czy udało Ci się kogoś poznać i jeżeli to w jaki sposób.
Ja mam kilka lat do 50 i niestety po raz kolejny dostałam kopa od życia. Facet z którym żyłam i byłam szczęśliwa z dnia na dzień poinformował mnie, że się zakochał. No i znowu świat zwalił mi się na głowę. Po raz kolejny. Nie wiem czy jestem aż takim wyjątkiem - bo jak kocham to na całego. Bez oglądania się na innych, bez możliwości zauroczenia inną osobą. No i dla mnie to jest normalne. Ale mój kolejny długotrwały związek kończy się odejściem partnera do innej. A ja nienawidzę być sama, nienawidzę poczucia pustki i tego ze nie mam na kim polegać. Brakuje mi bezpieczeństwa i wsparcia drugiej osoby.
I tak wiem, są przyjaciele, którzy zrobią wiele (za to im dziękuję), ale to nie zastępuje towarzysza życia. Bardzo pomaga, ale nie jest w stanie zastąpić bliskości z partnerem.
I nie wiem - to teraz norma czy może jednak są mężczyźni dla których stabilny, długotrwały związek jest cenną wartością? I nie będę się Was pytać czy warto znowu poszukiwać tej zagubionej połówki, bo bez miłości życie jest niewiele warte, ale jak ją znaleźć. I jeżeli się uda jak żyć ze świadomością tego, że będzie się porzuconą?
Ja mam kilka lat do 50 i niestety po raz kolejny dostałam kopa od życia. Facet z którym żyłam i byłam szczęśliwa z dnia na dzień poinformował mnie, że się zakochał. No i znowu świat zwalił mi się na głowę. Po raz kolejny. Nie wiem czy jestem aż takim wyjątkiem - bo jak kocham to na całego. Bez oglądania się na innych, bez możliwości zauroczenia inną osobą. No i dla mnie to jest normalne. Ale mój kolejny długotrwały związek kończy się odejściem partnera do innej. A ja nienawidzę być sama, nienawidzę poczucia pustki i tego ze nie mam na kim polegać. Brakuje mi bezpieczeństwa i wsparcia drugiej osoby.
I tak wiem, są przyjaciele, którzy zrobią wiele (za to im dziękuję), ale to nie zastępuje towarzysza życia. Bardzo pomaga, ale nie jest w stanie zastąpić bliskości z partnerem.
I nie wiem - to teraz norma czy może jednak są mężczyźni dla których stabilny, długotrwały związek jest cenną wartością? I nie będę się Was pytać czy warto znowu poszukiwać tej zagubionej połówki, bo bez miłości życie jest niewiele warte, ale jak ją znaleźć. I jeżeli się uda jak żyć ze świadomością tego, że będzie się porzuconą?
Renee, nie wiem czy do mnie skierowałaś pytanie ale nie znalazłam bratniej duszy. Już tak w życiu chyba jest, że jedni odchodzą bo chcą, a inni odchodzą wbrew sobie. Mój partner zmarł po ciężkiej chorobie. Nie wiadomo która z nas cierpi bardziej, a samotność i ból pewnie jest taki sam. Bądź cierpliwa, z pewnością los jeszcze ma coś dla Ciebie. Podnieś głowę i bądź dzielna, z pewnością spotkasz kogoś, nie będziesz sama. Też mam taką nadzieję i czekam cierpliwie. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.