To prawda niestety i jest to bardzo przykre. Owszem, każdy pilnuje własnego nosa (pracy) i nawet poniekąd jestem w stanie to zrozumieć. Jednak strach strachem (praca pracą) ale z drugiej strony...
rozwiń
To prawda niestety i jest to bardzo przykre. Owszem, każdy pilnuje własnego nosa (pracy) i nawet poniekąd jestem w stanie to zrozumieć. Jednak strach strachem (praca pracą) ale z drugiej strony jest przecież honor i zasady - tak, tak, wiem - te słowa bardzo się zdewaluowały w ostatnich latach.
Ale jest jeszcze coś ważniejszego - zdrowie. Jak się dłużej pracuje w atmosferze niepokoju, napięcia, lęku, to organizm się do takiego stanu "przyzwyczai" i przez jakiś czas można jako tako funkcjonować. Ale wcześniej, czy później "bezpiecznik" - nazywany przez psychiatrów mechanizmami obronnymi - całkiem wysiądzie i człowiek się rozsypuje.
Właściwie mało kto zdaje sobie z tego sprawę i zazwyczaj przekonuje się o tym dopiero jak sam się rozsypie albo rozsypie się ktoś z bliskich. A pozbierać się jest niestety bardzo trudno i trwa to latami.
A w kwestii tego wcześniejszego wpisu o wypadku - no cóż - nie chcę się wcinać ale jeśli coś jest na rzeczy (a przynajmniej z komentarza można wywnioskować że chyba jest) , to może tak warto pomóc ? Przecież zginął człowiek, czyjś mąż, ojciec, może brat, czy dziadek, który pojechał jak co dzień do roboty i już z niej nie wrócił !!! A jak możemy wyczytać z wpisów, coś słabo idzie wyjaśnianie wypadku, pomimo, że jak dobrze liczę, od minęło od niego 8 miesięcy (to w kontekście honoru i zasad a tak na dobrą sprawę elementarnej przyzwoitości).
zobacz wątek
