Wiersz o Gdyni

Tuwim Julian

Gdynia

Od jantami, od jastarni,
Od surowych skał jastrzębich
Ciągnie wiatr - i ptaki karmi
Pomrukami chmur i głębin.

Nad skałami krążą, jastre,
Zaprawiając się w drapiestwie.
Tu ma Polska rysy ostre,
Rzekłbyś: oto Gryf i Mestwin.

Tutaj trzeba ust zaciętych,
Zimnych oczu, zimnych myśli:
Że te porty i okręty
Wpławił w Bałtyk rozpęd Wisły.

Tutaj: Tak! I tu ostrożnie
Ze słowami, bo w granicie,
W ryku morza, w stali mroźnej,
Muszą słowa mieć pokrycie.

Więc kranami nachylone
Do słonego wodopoju,
Słyszysz, miasto, jak przysięgą
Biją młoty Gdyniostroju?

I gdy pięść twardnieje w kastet,
Mocniej ściska pieścień ślubu,
Usta za kraczącym ptactwem
Mruczą wrogom: "Spróbuj... spróbuj!..."

Marcin Turzyński "Moja Gdynia"

powstała z pragnień
o morzu
pasji i wyobraźni

marzeń chłopięcych
mięśni człowieczych
uporu

śpiewem (rykiem) syren
uwiodła na zawsze
ojców, mężów i synów

tym ludziom
i wiatru od morza
zawdzięcza swe piękno

to napisał mój Florentino

Miało być 16 wersowy

Piękny wiersz

Bardzo stary.
Tutaj był ugór,pusty brzeg
Na którym rosły liche zboża
Skubały trawe stadka ķóz
I dął,zawodził wiatr od morza.
Teraz to Gdynia, wielki port
Ramiona swe rozkłada
I wpływa w nie,wypływa z nich
Okrętów chów nie lada.

Gdy nia niebie księżyc świeci
Zasypiają grzeczne dzieci
Te nigrzeczne spać nie mogą
Gdy nia parkiet stąpną nogą

Neptun z Gdańska Gdy nie może
Za Syrenką skoczyć w morze
Gdynię zwiedza na motorze i
Trójzębem plażę orze

Zaś Syrena ze słoika
Pół kobita TA, pół ryba
Gdy nie widzi jej nikt, chyba ;)
Regularnie z Gdyni znika

Jeździ sobie na maliny
Do funfeli swej, Troliny
Neptun łyka wszelkie kity
Myśli, że to dwie kobity

Raz na wodzie, raz na szosie
Neptunowi gra na nosie
Gdy nie broi i nie focha
To Neptuna bardzo kocha

Oj b a r d z o :)