nie ma czegoś takiego jak moje absolutne minimum, tak jak nie ma absolutnego maksimum.
mam o sobie odpowiednie mniemanie, może według ludzi, którzy widzą siebie jako górę kompleksów...
rozwiń
nie ma czegoś takiego jak moje absolutne minimum, tak jak nie ma absolutnego maksimum.
mam o sobie odpowiednie mniemanie, może według ludzi, którzy widzą siebie jako górę kompleksów faktycznie jest ono wyolbrzymione. tylko w takim wypadku nie ja i moja pewność siebie stanowimy problem a sposób postrzegania mnie przez tą drugą osobę przez pryzmat siebie samego.
tak samo cenię się w pracy, mam świadomość swojej wartości. znam swoje silne strony, znam i słabe. nie potrzebuję tony komplementów i słodkich słów, aby być dowartościowana ale też gorzkie słowa krytyki nie sprawiają, że zaczynam czuć się gorsza.
mam trudny charakter bo jestem upartą anarchistką i nie daję sobie wejść na głowę, nie chowam też głowy w piasek, mówię to, co myślę bez zbędnych ceregieli a jak trzeba to walczę i jestem silna. wielu ludzi to zwyczajnie przerasta.
w związku nie ma czegoś takiego jak wymiana "ja ci dam to a ty mi w zamian daj coś tam". albo masz związek, albo transakcje wiązaną. mnie interesuje związek partnerski, z pełnym zaufaniem, z szacunkiem do wzajemnego życia, które niekoniecznie musi się pokrywać z życiem drugiej osoby w 100%. nie wyobrażam sobie, żeby mój facet zrobił mi wyrzut z powodu jakiejkolwiek zazdrości, chcę żeby stawiał swoje dobro i swój rozwój na pierwszym miejscu bo kiedy stawiasz na piedestale drugą osobę to sam się cofasz. chcę osoby pewnej siebie, pozytywnie postrzegającej świat, z ogromnym (czarnym) poczuciem humoru i dystansem do samego siebie i otaczającej go rzeczywistości. kogoś, kto zamiast głaskać mnie po głowie, że jest źle kopnie mnie przysłowiowo w tyłek i przywróci motywację do walki, kto w towarzystwie mnie poprze nawet, jeśli nie będę miała racji a dopiero w domu powie mi, jak bardzo byłam w błędzie.
wyolbrzymione? nie wydaje mi się ;)
zobacz wątek
