Po pierwsze - szczerze współczuję. Mam w swoim otoczeniu do czynienia z podobnym przypadkiem (moja przyjaciółka), tylko jeszcze bardziej ekstremalnym, bo mąż po ślubie nie wspiera dobrym słowem i...
rozwiń
Po pierwsze - szczerze współczuję. Mam w swoim otoczeniu do czynienia z podobnym przypadkiem (moja przyjaciółka), tylko jeszcze bardziej ekstremalnym, bo mąż po ślubie nie wspiera dobrym słowem i czułością w ciągu dnia. Po ślubie zrobił się lekko osowiały i mało zainteresowany, a po narodzinach dziecka minimum współpracy, olewczy stosunek do życia, brak chęci do seksu, brak zainteresowania ciałem partnerki. Obserwuję ten przypadek od lat i moim zdaniem w tym związku wynika to z wychowania męża (nadopiekuńcza matka, jedynak, nigdy nie musiał wykazywać żadnej inicjatywy, pomagać rodzicom), zderzenia z rzeczywistością (rachunki, codzienne problemy, stres) i lekkich problemów finansowych (facet jest mało samodzielny, mało zaradny, przez co rodzina ma problemy finansowe, a on czuje się mało męsko). Moim zdaniem w tym konkretnym przypadku facet ma lekką formę depresji z powodu zderzenia się z rzeczywistością, która go przerosła.
Odnośnie Twojego przypadku, sugeruję szczerą i spokojną rozmowę z mężem, ukierunkowaną tym razem nie na suszenie głowy tylko rozpoczęcie terapii z seksuologiem. Czyli jedna, konkretna i ostateczna rozmowa i szybkie podjęcie działania, bo nie ma co zwlekać. Powiedz otwarcie, że taka forma relacji Ciebie nie satysfakcjonuje, zbyt długo ją akceptowałaś i prosisz, abyście podjęli się wspólnej terapii. W tym wypadku koniecznie razem, bo Twój mąż ewidentnie unika otwartości i szczerości lub sam nie zdaje sobie sprawy ze swojego problemu, więc na pewno nie będzie ochoczo zwierzał się z tego, co mu zasugerował psychoterapeuta. Polecam też wizyty u seksuologa, nie psychologa - duża różnica w doświadczeniu i spojrzeniu na problem. Być może seksuolog od czasu do czasu zasugeruje, aby mąż na terapię przyszedł sam, ale oddaj to w ręce doświadczonego człowieka. Życzę powodzenia!
zobacz wątek
