Czy są tu jakieś macochy?

Macocha dla ilu letniego dziecka?

Właśnie ile dziecko ma lat i czy mieszka z Wami .

Tak. Dziecko ma 11 lat i mieszka z nami. Także "robota na pełen etat". Matka dziecka widuje się z nią raz na dwa tygodnie na weekend. W sumie to akurat nie ma większego znaczenia. To akurat niczego nie utrudnia.

11 lat czyli wiek ogromnego buntu...... Ja bym się nie narzucala nie nakazywala i nie dawała dobrych rad..

Właściwie to jeszcze się nie buntuje. Na razie raczej jest wycofane, nie angażuje się w nic i ciężko nawiązać kontakt. Dodam, że raczej szok nowej sytuacji mamy chyba za sobą (przynajmniej ja) teraz chciałabym mieć "normalną rodzinę" z zaangażowanymi członkami oraz normalnymi kontaktami. Wiem, że nie musi mnie kochać, ale ciężko mi czuć się swobodnie w domu gdzie przynajmniej jedna osoba czuje się źle... A może to już czas buntu? Tylko przed czym. Nie mam swoich dzieci w tym wieku i pojęcia nie mam co robić aby w końcu czuć się swobodnie we własnym domu. Dodam, że nie nakazuję... Ale też nie chciałabym być traktowana jak służąca i jest mi bardzo przykro kiedy za swoją robotę nawet nie usłyszę dziękuję. Dodam, że dziecko nigdy nie miało obowiązków domowych. Jak to jest z Waszymi dziećmi, nie zależnie czy biologicznymi czy nie, mają jakieś obowiązki? są za coś odpowiedzialne? Jak to się ma do wieku?

Obowiązki jak najbardziej. Choćby sprzątanie swojego pokoju, ścielenie łóżka, pilnowanie porządku w szafie. Sprzątanie po pupilku..
Może poszukaj wspólnego hobby czy zainteresowania?

Wspólne hobby łatwo znaleźć... Gapienie się w telefon :) Nie chcę brzmieć jak jakiś malkontent, ale czasami mi ręce opadają. Czuje się jakbym miała w domu jakiegoś obcego gościa, którym trzeba się zajmować i przy którym nie można zachowywać się swobodnie. Nie wiem czy to kwestia wieku, czy ja już jestem tak zła, że nie daje rady, ale serio czasami mam po prostu dość. My, (z ojcem tego dziecka) raczej mamy uczciwy podział obowiązków. Nie mogę się skarżyć, że wszystko na mojej głowie, ale czasami jest mi bardzo szkoda mojego męża. Ponieważ on też ma problem z wyegzekwowaniem minimum szacunku albo zaangażowania w sprawy domu. Myślicie, że to kwestia wieku? Wszystkie dzieci się alienują?

Chciałam napisać już wcześniej, ale też mam raczej mało fajne zdanie o dziecku mojego partnera. Tylko on z nami nie meiszka...teraz ma 13 lat, w swoim domu nie ma obowiązków, jest niesamodzielny i bierny. Zupełnie nie zgadzam się z takim sposobem wychowania, a nasze relacje są delikatnie mówiąc obojętne.Gdybym miała go u siebie w domu to na 100% zwróciłabym się o pomoc do psychologa. Też marzyła mi się fajna patchworkowa rodzina, miałam duże wyrzuty sumienia, bo "to przecież dziecko, a ja jestem dorosła".
Ludzie różnie żyją i różne mają priorytety, co innego przekazują swoim dzieciom jako ważne w życiu. Nam się nie udało...dwa bieguny. Tobie życzę powodzenia i wytrwałości.

Zastanów się jak ty sama chciałabyś być traktowana, będąc w położeniu tej dziewczynki i wg tego postępuj.
Chyba nie chciałabyś żeby nowa osoba w rodzinie patrzyła na ciebie jak na osobę, z którą relację ma zacząć od wyznaczania jej zadań, prawda?
Ja na twoim miejscu wręcz uznałabym że nie ja jestem od kierowania dzieckiem, tym niech się zajmuje ojciec. Skupiłabym się na tym żeby te dziecko po prostu polubić i zakolegować się z nim, wyrobić sobie u niego szacunek (czyli też: szanować je). A na to trzeba czasu.

Zastanawiam się czy w ogóle mnie zrozumiałaś, bo na wstępie postawiłaś sprawy w dziwny sposób, stawiający cię w niekorzystnym świetle...
No ale to wasza zabawa.

P.S. Łatwiej jest w życiu, gdy ceni się współdomowników i darzy ich sympatią.

P.S. II Obowiązki? Moje dziecko ma się uczyć i rozwijać. To jest jego obowiązek. Tak samo mnie wychowywali moi rodzice.

zanim zaczniesz coś egzekwować od dziecka, włóż wysiłek w nawiązanie relacji z nim, to dla niej trudna sytuacja, bardzo, to może być ważny powód wycofania;
nie masz nad nią władzy, nie jesteś za nią odpowiedzialna, nie próbuj jej wychowywać;
nawiąż relacje, nie wymusisz tego siłą;
no i ty jesteś dorosła, ty zdecydowałaś się wejść w ten układ i wiedziałaś jakie są konsekwencje,
ona nie miała za dużo do decydowania

Ewo, dzięki za zrozumienie. Wszystkie rady są faje ale właśnie zależało mi na wsparciu kogoś kto wie przez co przechodzę. Ty masz dziecko partnera raz na jakiś czas więc u Was jest tak jakby w gościach ale rozumiem, że pewnie chcielibyście aby również angażowało się w życie domu. Hehe... fajna paczkordowa rodzina :) jakbym siebie słyszała na początku. No właśnie pytanie, matkowałaś temu dziecku, próbowałaś być kumpelą czy w ogóle olałaś sprawę i bez konkretniejszego planu po prostu byłaś? |JA chyba teraz mam etap wegetacji relacyjnej. Nigdy nie próbowałam matkowoć bo i po co, jeśli już to bardziej na zasadzie dorosłej koleżanki, co w lekcjach, co w szkole, uczeszę Ci kucyki... Ale to się nie sprawdziło i jest coraz większa klapa.

Goigiog, zastanawiam się, czy mówisz z własnego doświadczenia... tzn mieszkania z dzieckiem swojego partnera/partnerki. Oczywiście dziękuję za cenne rady ale wydaje mi się, że swoje dzieci to co innego. Swoje dzieci się wychowuje a to dziecko ma rodziców za to odpowiedzialnych, nie mogę, nie chcę i chyba nie powinnam mieszać się w wychowanie. A co do obowiązków... Fajnie byłoby powiedzieć, że chodzę do pracy, zarabiam pieniądze i nic więcej nie muszę, rzeczywistość jest taka, że oprócz pracy, zajęć dodatkowych masz jeszcze dom na głowie. Nie wymagam od małego dziecka mycia okien czy sprzątania, ale podniesienie własnych skarpet i wrzucenie do kosza...? Dziewczyny, chodzi mi o to, że czasami czuję, że choć staram się jak mogę to w oczach tego dziecka jestem kimś kto ma obowiązek po niej sprzątać, podawać do stołu i zabierać talerz... Wiedziałam o tym w co się pakuję, ale do głowy mi nie przyszło, że w normalnej, fajnej relacji będę czuła się wykorzystywana. Piszecie, że nie powinnam wymagać, rozumiem że chodzi Wam o stawianie przed młodą zadań? Ale czy takie minimum szacunku do czyjejś pracy to wymóg?
-Rybek

Moze sprobuj jakichs standardow z komunikacji bez przemocy? To sa chyba takie ogolno ludzkie wartosci sprawdzajace sie w kazdej relacji, nie tylko rodzic-jego wlasne dziecko. Czyli po prostu uzyj ja-komunikatu, badz szczera, ale bez pretensji, powiedz jej co czujesz. Cos w stylu: "Wiesz, jest mi jakos tak przykro, kiedy zbieram te porozrzucane skarpetki. Moze masz pomysl, jak moglybysmy temu zaradzic?" Wystrzegaj sie wypominania, uzywania zwrotow w stylu "znowu to czy tamto" itp. Jest nowa wersja ksiazki "Jak mowic, zeby dzieci sluchaly, jak sluchac, zeby dzieci mowily" z zadaniami i przykladami, specjalna czescia oparta na doswiadczeniach polskich rozdzicow, spisana po warsztatach z nimi, moze sprobuj poczytac? Taka anegdotka z tej ksiazki: rodzice mieli problem z dorastajaca corka, ciagle jej robili wyrzuty, w koncu zastosowali jedna z metod z tej ksiazki (jakies listy z zdaniami do zrobienia, nie pamietam dokladnie), sytuacja sie poprawila, a ojciec kazal matce zastosowac w stosunku do siebie te same techniki, co w stosunku do corki, bo mial dosc zrzedzenia zony;)

I przede wszystkim: dobrze robisz, ze troszczysz sie o to teraz. Dobrze, ze szukasz pomocy. Poczytaj na temat komunikacji bez przemocy, tego naprawde da sie nauczyc i siebie i otoczenie. I naprawde warto, bo wszystkim zyje sie po prostu szczesliwiej.

Wiadomo, że na początku człowiek jest pełen entuzjazmu, chce dobrze, próbuje nawiązać fajne relacje...ale jak masz w domu wiecznego "gościa", który najchętniej siedziałby przed tv (nie przeszkadzać, nie zaczepiać), na spacer nie pójdzie, obiad jest bleee, a cała reszta na nie, to ręce opadają. Autorko wątku doskonale Ciebie rozumiem. Ja bym szukała psychologa, który pomoże dziecku odnaleźć się w tym wszystkim...bo zaraz zacznie się psuć między Tobą i partnerem.

małe zastrzeżenie: ta dziewczynka jest w swoim domu, niejako gościem jest nowy domownik, który już kombinuje jak narzucić swoje rządy, bo taką sobie role wymyślił

Dziękuję Anno, Faktycznie słyszałam o tej książce ale do głowy mi nie przyszło aby w swojej sytuacji po to sięgnąć. Wpisuję już ją na listę lektur :) Może się uda coś zdziałać, bo jak sobie pomyślę ze za chwilę będzie okres dojrzewania to mi się włosy na głowie jeżą. Po prostu się boję.
-Już gdzieś, Nie chcę mówić, że dziecko nie jest w swoim domu bo oczywiście jest. Ale To ona wprowadziła się do nas i teraz to jest nasz wspólny dom. Faktycznie ciężko mi z tym że najpierw mieszkałam tam sama. Wszystko pokładane, wszystko zadbane i przede wszystkim na miejscu. Później wprowadził się tata dziewczynki ale jak mówiłam,człowiek super do wszystkiego. Mieliśmy poukładane życie młodej zakochanej pary. Oczywiście znałam jego córkę wpadała do nas czasami na weekend ale zupełnie inaczej traktuje się gościa niż domownika, którym stała się niedawno. I teraz bywają momenty że bądź co bądź własnym domu czuję się bardzo nieswojo. Powiedzcie proszę, może to minie z czasem? A może po prostu ja jestem za słaba na ogarnięcie sytuacji?
Ewo, czy u Ciebie wszystko się jakoś poukładało czy nadal zaciskasz zęby na myśl o wspólnym weekendzie :)?

Nie poukładało się, ale też nie zaciskam zębów. Jest obojętnie (traktuję to jako porażkę), ale jak słyszę w wakacje (jeździmy we 4 ja, mąż, jego syn i nasze dziecko) od 13-latka "co będę dziś jadł na obiad", "czy pójdę dziś na basen"to mnie krew zalewa. W Wigilię będąc u nas potrafi powiedzieć do ojca, że czeka już na swoją Wigilię, bo będzie fajnie. On się z nami w żaden sposób nie utożsamia. Mi to "obojętne", ale mężowi serce pęka.
Mam koleżanki z dziećmi z poprzednich związków i wszędzie jest różnie, zazwyczaj średnio/źle. Dobrze jest głównie w filmach.
A jaki kontakt dziewczyna ma ze swoją matką, dlaczego zadecydowała się zamieszkać z Wami?

anna Bardzo mądra odpowiedź. Popieram.

Dodam, że każde dziecko tak naprawdę potrzebuje miłości i zrozumienia, dziewczynka w tej chwili nie rozumie dlaczego jej rodzina się rozpadła, dlaczego nie może mieszkać z mamą i uwierz, że dzieci bez względu jacy są rodzice to dla nich są to ich rodzice, jedyni
Napiszę z doświadczenia, mojej mamy nowy partner , próbował być dla mnie miły i dobry, ja jednak miałam przekonanie, że on zabiera mi mamę , że za dużo czasu z nią spędza, że moja mama powinna być tylko dla mnie, i w ogóle nikt mnie nie rozumiał, miałam wrażenie ,że nikt mnie nie kocha. Buntowałam się i często byłam nie miła, dopiero jak dorosłam, zdałam sobie sprawę ,że to nieprawda, ale też nikt ze mną nie rozmawiał o tym. Musiałam to zaakceptować i tyle oraz sama sobie poradzić z tym, a w głowie miałam naprawdę różne myśli.
Kiedyś nie było tylu książek, poradników i dorośli nie umieli zrozumieć dzieci, choć bardzo się starali.
Teraz masz dostęp do internetu , jest mnóstwo książek- poradników, spróbuj trochę poczytać i zobaczysz ,że spojrzysz na ten problem inaczej, a dużo pożytecznych wiadomości przyda Ci się jak pojawi się wasze dziecko w przyszłości. Wszystko na pewno się ułoży, tylko trzeba pracy i trochę wysiłku oraz czasu.

Ewo, jej mama ma dla niej mało czasu, dużo pracuje, często wyjeżdża. Wszyscy zdecydowaliśmy aby mała była u nas. Z matką ma kontakt telefoniczny i widuje się z nią. Regularnie w weekendy no i jeśli akurat obie mają czas i ochotę w tygodniu. Tak jak napisałam to 11 latka więc w grę raczej nie wchodzi trzymanie na siłę w żadnym domu. Ani u matki ani u nas. Żaden z tych domów nie jest lepszy ani gorszy. Teraz mieszka z nami bo tak wyszło, być może za jakiś czas sytuacja się odwróci. Rozmawiałam z dziewczynką tak jak Irena mówi, ona boi się głownie o to że ojciec nie będzie jej poświęcał wystarczającej ilości czasu (być może dlatego, że matka przestała) ale nie jest dla mnie problemem jej strach. Mówiłam, że to co łączy mnie i jej tatę to zupełnie inny rodzaj uczucia niż ten który łączy dziecko i ojca. Niestety z jednej strony jej wielka zazdrość a z drugiej to co pisałam wcześniej, nieutożsamianie się z bądź co bądź rodziną. Ireno, jeśli możesz powiedz proszę co chciałaś wtedy usłyszeć, jakie argumenty przekonałyby Ciebie, że mama zawsze będzie Twoja i nikt jej nie zabierze, że to ze mieszka z Wami ktoś nowy nie znaczy dla Ciebie niczego złego? Co by Cię wtedy uspokoiło?

Ja miałam macochę (no w sumie to nadal mam) i bardzo ją poważam.

Wieczniezmeczona, Jak wyglądały Wasze początki?
Rybka

zbliżają się ferie, może niech oni sami z tatą zaplanują sobie sami tydzień? gdzie chcieliby wspólnie jechać? co robić? jak razem spędzić czas? ty będziesz miała tydzień dla siebie i na zatęsknienie, oni na bycie razem, pogadanie, dopieszczenie się;
ty z kolei mogłabyś się z nią wybrać na babskie zakupy - tata jej tego nie da; sama jej to zaproponuj, że masz ochotę, czy mogłaby ci doradzić, czy ma jakąś potrzebę, ustalcie, czego potrzebujesz ty, czego ona, zorganizujcie popołudnie bez taty, nawzajem sobie pomożecie, a na koniec jakiś miły deserek w kawiarni; to wszystko pod kątem - żeby było miło; żeby wykorzystać czas, kiedy jesteście same, sprawdzić, co możecie sobie dać;

i jeszcze bym polecała poradnię pedagogiczno-psychologiczną, sami tam możecie się zgłosić; albo psychologa, to że się martwisz, to dobry znak; ja nie jestem macochą, ale mam dzieci i pracuję z młodzieżą w tym wieku;