ŚWIAT DZICZEJE
gdy miałem 4 latka, biegałem z kolegami po podwórku, z rówieśnikami. Byliśmy albo z jednej, albo z drugiej strony bloku. Na podwórku była piaskownica, huśtawka, trzepak, śmietnik i trzy drzewa....
rozwiń
gdy miałem 4 latka, biegałem z kolegami po podwórku, z rówieśnikami. Byliśmy albo z jednej, albo z drugiej strony bloku. Na podwórku była piaskownica, huśtawka, trzepak, śmietnik i trzy drzewa. Zabaw było więcej, niż czasu na zabawę, pomysły, ruch i samodzielność. Nikomu nie stało się nic poważniejszego od otartych łokci, kolan i raz złamanej ręki. Ulica była w odległości około 30 metrów od podwórka. Gdy mieliśmy po 10 i 11 lat chodziliśmy na boisko, oddalone o około kilometr od bloków. Nie było problemów z niczym, łącznie z zaufaniem rodziców do dzieci, którzy o nas bardzo się troszczyli.
To co dzieje się dziś z pewnymi rodzicami w moim wieku (mam 34 lata), przeraża mnie. Trzymanie dzieci pod kloszem, wożenie autem do szkoły pod same drzwi, zabawa tylko pod opieką rodzica i najlepiej w domu przy komputerze. Jest to zgubne, bo dzieci nie rozbudowują swoich umiejętności społecznych poprawnie. To co z punktu widzenia tych nadtroskliwych rodziców wydaje się normalne, dzieciom szkodzi.
Mam trójkę dzieci w wieku odpowiednio córka 7 lat, syn 5 lat i córka 3.5 roku. Cała trójka chodzi na dwór sama bardzo często, mieszkamy na osiedlu bez kamer i ochrony. W pobliżu mamy las, boisko, ulicę, sklepy - jak to w mieście. Dzieci nasze umieją o siebie zadbać na tyle ile widzą, że im rodzice pozwalają. Znają już pewne granice i zdrowe zasady. Poza tym przebywają z innymi dziećmi, które podobnie są na podwórku przed blokiem same. Rzadko oddalają się od placu zabaw, a z okna widać plac dokładnie. Często wychodzimy razem z dziećmi na plac, spacer i dajemy im wolną rękę, idą przed nami, obok nas. Owszem obserwujemy czujnie, ale i bez przesady.
Zaufanie jest budowane od samego początku życia i łatwo je wyczuć, w obje strony. Cieszę się, że wychowujemy dzieci na samodzielne, to procentuje już teraz.
zobacz wątek
