Marzenie...

dobre

Cieszę się że Ci się podoba...

dostałam kiedyś taki wiersz...

wyszła ze snu
z duszą
zbroczoną krwią pragnienia

niepomna świata i jego soli
szła
stawiając miękko stopy
na dywanie utkanym
z promieni słońca
zatopiona i wtulona w mrok
świadoma bólu
który stał się dla niej misterium
eucharystią nieskończoności

skupiona w sobie
doskonale zamknięta
zrozumiała
iż rzeczywistość jest próżnią
teraźniejszość bólem
świat - wolą władzy

lecz dusza jej żyła
otwarta na światło księżyca
które niczym nieskrępowane
dotarło w głąb

i zagrało tajemnym ciepłem
które ogarniając ją całą
prowadziło tam
gdzie kwiaty nigdy
nie zamykają swych kielichów
barwy są wieczne
a miłość rozlewa się
subtelnym odcieniem purpury
na niebie nadziei.

Miłość

zbito ją i skopano
zakneblowano usta
ustawiono pod ścianą
werble
komenda
strzał w tył głowy
osunęła się powoli
drapiąc martwiejącymi paznokciami
cegły muru.

jak powiedział pewien bohater filmu - nie wiem, czy to sztuka, ale podoba mi się. tylko tytuł bym zmienił. zamiast "Miłość" wstawiłbym na przykład "Prawda".

dostałam kiedyś,dawno temu jeszcze w liceum plik karteczek z tymi wierszami (mam ich więcej) i nawet nie wiem, czy ten kto mi je dał był ich autorem, czy skądś przepisał :) ale zapadły mi w pamięć, mimo że na poezji kompletnie się nie znam (umysł ścisły)

niech zgadnę. nie doceniłaś starań togo, kto ci je dał i biedak w najgorszym wypadku strzelił samobója, a w najlepszym popadł w ciężką depresję ;))
co prawda nie jestem umysł ścisły, ale jak widzisz mało u mnie wrażliwości i humanistycznej troski o drugiego człowieka. wredny zgorzkniały drań się ze mnie robi

Syneo,
Wolę bardziej optymistyczne utwory, w których nie ma krwi.
Pewnie dlatego że świat postrzegam ciągle przez różowe okulary:)
Może czasem na chwilkę mi spadają- z mojego również rózowego noska -ale szybko udaje mi się je odnaleźc (ostatnio dzięki Cmie) i umieścic na jedynym słusznym miejscu! Muszę przyznac ze taki stan jest wysmienity i polecam wszystkim bez wzgledu na wiek itp itd...

Kropeczko:), w życiu jestem optymistką do tego stopnia, że aż czasem szaloną ryzykantką (tak twierdzi moja mama)
a te wiersze po prostu bardzo mi się podobają...odnalazłam je po ok 10 latach.. i coś czuję czytając je, działają jakoś na moją wyobraźnię,wyzwalając dreszcze, czy jakiś rodzaj emocji, bo kwiatuszki, trawka itp to raczej nie za bardzo:)
ale każdy z nas jest inny i co innego na każdego działa:)
pozdrawiam Cię

Kropeczko,
dodam jeszcze,że bardzo Cię szanuję i podziwiam za Twoją umiejętność tworzenia wierszy:) wymaga to nie tylko talentu ale też odwagi:)

och, dziękuję:))))
Jak mi milusio!