Rozwód - za i przeciw...

Przede wszystkim najpierw porozmawiaj z mężem. Bo tu , na forum to raczej odpowiedzi na swoje pytania nie znajdziesz.Rozwód to Twoja bardzo prywatna, osobista sprawa, i bardzo poważna decyzja. A cóż tutaj chciałabyś usłyszeć? Tak weż rozwód bo Twoj mąż to pupek,i swietnie poradzisz sobie sama, czy nie, nie bierz rozwodu bo Twoj mąż jest super a Ty narzekasz?

ale mi się wydaje , że rozwód to się bierze z poważniejszych przyczyn nie ? Kolację przy świecach czy wspólne wyjście/spacer możesz inicjowac równiedobrze Ty, inne rzeczy tez .
Piszesz , że mąż jest dobry dla Ciebie i dziecka - warto zatem rozbijać rodzinę i zabierac dziecku ojca ??
Jesli chodzi o kwestie finansowe to zepchnij częśc płatnosci na męża niech on tez ma obowiązek pamietac o terminach itp.
My się podzieliliśmy częśc rachunków placę ja ze swojego konta a częśc mąż dzięki temu nie musze pamiętac o wszystkim - nie wiem kiedy płacimy czynsz, prąd, TV kablówkę itp robi to moj mąż .
Moze za bardzo chcesz mieć nad wszystkim kontrolę przez co mąż już nie ma nic do roboty - daj szanse mu niech się też martwi o rożne rzeczy , wyślij go na zakupy większe jeśli sama nie masz siły i ochoty ich robić .itp.

wiesz co zastanów sie jeszcze nad tym:

czy Ty nie masz takiego charakteru ze to Ty chcesz mieć kontrolę i jesli sama cos zrobisz/zaplanujesz/wydasz to będziesz mieć pewność że będzie tak jak tego chciałaś ...

są osoby które pomimo iż przytłacza ich ilość rzeczy do zrobienia to jak oddadzą trochę innym to bardziej to odchorują psychicznie niż miałyby to same zrobić ... tak tak są

ja jestem taka ... i mój mąż sie tego nauczył, i są podobne moje dylematy jak i Twoje ... ale to mój charkter ... może bierze się z tego że w moim domu rządziła mama i takie umiem wzorce ...

wczoraj ... postanowiłam w pracy umyć expres ... ja myłam środek zbiornika - kolega miał oczyścić obudowę ... jak zobaczyłam że On to robi to kazałam przestać i ze sama zrobię - a potem sobie uzmysłowiłam - bo zdziwiło mnie to moje zachowanie - że jesli dla mnie jest coś ważnego to chce to zrobić porządnie A WIĘC SAMA

może w domu Ty tez tak masz - wtedy żaden inny facet nie pomoże zbudować poczucia bezpieczeństwa - tego rodzaju

a teraz poczytaj o tych kobietach którym mąż NIC nie pomaga - tylko zarabia, który nie bawi się z dziećmi BO JEST ZMECZONY PO PRACY, który nie pomaga w domu BO UWAZA ZE TO ROLA KOBIETY NAWET PRAUJACEJ ZAWODOWO\
i odnieś to do swojego małża

Ja tez chce swiec, przytulania, KURDE ALE DOBA za krótka a dziecko to kupa obowiązków - moze jak podrośnie to sobie "odbijecie"

POwodzenia

a nie jesteś przypadkiem świeżo po porodzie? gdzie życie się zmieniło i szukasz winnego tej zmiany...

wg mnie też rozmowa z mężem to 1 krok, a drugi to zrzucenie na niego kilku obowiązków domowych, jak Cię troszkę odciąży od razu będzie Ci lepiej

Przede wszystkim faceci są jak dzieci, do nich trzeba mówić dużymi literami ;)
Ty masz naturę romantyczki, ale pamiętaj jedno. Każdy związek jest mega gorący na początku. Wtedy jest ekstra, bo się poznajemy, problemy dnia codziennego nas nie dosięgają, bo po prostu żyjemy pełną ekscytacją,
To, że Ty masz wszystko na głowie, po części jest pewnie Twoją winą, bo przyzwyczaiłaś męża, że to Ty zawsze wszystko załatwisz.

Uważam, że powinniście porozmawiać, odświeżyć związek, może jakiś weekend we dwoje
Tak jak czytam co napisałaś, to nie widzę powodu do rozwodu, chyba, że faktycznie w ogóle nic do męża nie czujesz i w związku jesteś nieszczęśliwa z braku miłości do niego.

kiedyś mi się wydawało, że nie dam rady żyć z mężczyzną, który nie będzie mnie dostatecznie adorował oczywiście jak najbardziej w sposób romantyczny, byłam w kilku poważnych związkach z romantykami dopóki nie zrozumiałam, że są w życiu ważniejsze sprawy niż kolacja przy świecach i patrzenie sobie w oczy, mój małżonek przy poznaniu ostrzegł mnie że romantykiem to on nie jest - to fakt, ale daję sobie z tym radę, jak już całkiem mi brakuje romantycznego gestu mówię o tym mężowi i On coś tam organizuje,
a ja właśnie mam taki charakter (do pupy z resztą), że sama muszę dopilnować ważnych spraw i np. do rachunków nie daję się mu dotykać bo bym nigdy nie wiedziała czy przypadkiem zaraz nie wyłączą mi światła ;)
co do ważnych spraw do załatwienia to część robię sama ale część przekazuje mężowi i on to ma zrobić, a jak zapomina czy się miga to mu tak truję że idzie załatwić dla świętego spokoju :D

dlatego uważam że o małżeństwo, dobre relacje trzeba zawalczyć bo przecież trochę można odpuścić, trochę wywalczyć i trochę wynegocjować
teraz jest tendencja, że ludzie łatwo się decydują na rozwód a później niestety żałują bo rozstali się wcale nie z poważnych powodów

przemyśl jeszcze raz wszystko na spokojnie i spróbuj z mężem porozmawiać....

dzięki kobitki za powyższe opisy... nie jestem jedyna ;)

oj, u mnie jest jak u "wewe"...ale to pewnie mój charakter....też mi wiecznie źle, wiecznie mało, ciągłe wyrzuty, że nie ma kwiatów, nie ma tego czy owego...ale...czy z innym będzie lepiej??

wzorce wyniesione z domu, kobiety/matki rządzącej, apodyktycznej,traktującej męża jako konieczny dodatek...widzę, że wiele zachowań powielam....ja też ciągle męża straszę rozwodem...ale tak naprawde to problem tkwi we mnie....przynajmniej mam tego wiadomość...syndrom kobiety wiecznie nieszczęśliwej

Dla mnie powodem do rozwodu jest - zdrada,przemoc fizyczna lub psychiczna,alkohol w nadmiarze i brak prwdziwej miłości...
Reszta to sprawy do dogadania i zaakceptowania ale nie da się tego zrobić bez wspólnych rozmów.

Z ludźmi jest tak,że nie umieją ze sobą rozmawiać i za mało rozmawiają.

Z Twojego opisu ja również powodu do rozwodu nie widzę no chyba,że nie kochasz już męża lub nigdy nie kochałaś bo też tak bywa...

Wtedy każda wada urasta do mega problemu i z biegiem czasu irytuje nas wszystko w drugiej osobie.

Spisz sobie wszystkie za i przeciw i przede wszystkim zastanów się co zyskasz rozwodząc się a co stracisz bo bilans może się okazać taki,że do stracenia jest bardzo wiele...

I sprawa chyba wg mniej najistotniejsza... macie dziecko,spójrz na nie,na relacje tatusia z dzieckiem i przemyśl czyte być może przejściowe problemy są warte tego aby dziecku wywracać życie do góry nogami...

Powodzenia!

są osoby, które nie umieją kochać....niestety...ja chyba mam z tym problem...-wzorce rodzinne- i do tego idealizm

Dziekuje za Wasze wypowiedzi. Chyba naprawdę muszę sobie zrobić bilans za i przeciw... Też zawsze wychodziłam z założenia, że rozwód to tylko wtedy, jak alkohol, przemoc itd... No a teraz się zastanawiam czy tylko wtedy...

Szkoda mi tych wspólnych lat życia, bo mimo wszystko były też momenty szczęśliwe. Rozmawiać próbowałam już miliony razy, tylko mój mąż jest zawsze nastawiony bardzo anty, ostatecznie jeśli godzi się na rozmowę, to tylko słucha, zero reakcji, tylko czasami udaje się nawiązać jakiś dialog, dochodzimy do jakichś wniosków, ale na dłuższą metę i tak to nic nie daje. Jeszcze jakiś czas temu chiałam to wszystko ratować, jakaś terapia czy coś, ale dla niego to nie wchodziło w grę. I dziś ta jego obojętność chyba mi się udzieliła i żyjemy obok, ale osobno...

Z drugiej strony rzeczywiście może wyniosłam z domu obraz kobiety dominującej, chociaż mój tata bywał w domu raz na 3 miesiące, więc sama nie wiem. On z kolei zawsze był przez kogoś kierowany, rodzice wybrali mu kierunek studiów itd.... Oczywiście jeżeli chce coś zrobić po swojemu to zrobi i niczyje gadanie nie pomoże. Ale jeśli chodzi o te kwestie życiowe to rzadko podejmował samodzielne decyzje :(

Często miałam tak jak cicha, że straszyłam go rozwodem, jeżeli nic się nie zmieni, ale wtedy to było tylko takie gadanie, a dziś poważnie się nad tym zastanawiam... Ale po Waszych wypowiedziach widzę, że moje wątpliwości mają sens, boję się wywrócić życie naszego dziecka do góry nogami, bo ma naprawdę dobre relacje z tatą, z drugiej strony może nie doceniam pomocy swojego męża, mówiąc sobie, że sprzątać, gotować i opiekować się dzieckiem to mogę sama... A z drugiej strony, czy to wystarczy, by przetrwać ze sobą kolejne kilkanaście czy kilkadziesiąt lat?

Pionka - u nas też jest tak, że jak nie "huknę" to nie ma kina, wyjścia gdzieś czy kwiatów(sporadycznie mój Mąż sam z siebie wpadnie na pomysł, żeby mnie zaskoczyć kwiatami) ;P

już przywykłam - i albo sama sobie kupuję kwiatka i mówię Mu, że to od Niego ;) albo oznajmiam, że już dawno kwiatów nie dostałam ;)

o swoich imieninach z reguły przypominam Mu pod koniec dnia(imieninowego) - żeby było Mu głupio, że jak zwykle nie pamięta ;) i to też na zasadzie - dzwonię(jak jest w pracy) i mówię, że daję Mu ostatnią szansę, na złożenie mi życzeń imieninowych ;)
albo wraca z pracy, dostaje kawałek ciasta, pyta jaka to okazja - moje imieniny... ;P (godzina 22)


mamy 12 wejściówek(od czerwca) do kina, do wykorzystania do końca roku ;) nie byliśmy jeszcze ani razu :]


wiesz jak ja bym chciała, żeby mój Mariusz gotował?????????
w opiece nad Gabrysiem pomaga ile i kiedy może. Odkurzanie jest na Jego głowie - ja nie tykam odkurzacza ;) (chociaż bywa, że i 2 tygodnie nie wyciąga go z szafy ;P ale ja na to już przymykam oko)

ale za to prasuje :] ja nienawidzę tego i nie robię. miał to zapowiedziane przed ślubem ;)




myślę, że brak romantycznych gestów to za mały powód do rozwodu.



też mam na głowie nasz budżet, wszystkie rachunki(poza moim telefonem i netem - jedna faktura, którą płaci u siebie w pracy), większość zakupów.
oczywiście nie wspominając o normalnym prowadzeniu domu i dziecku ;)

to ja muszę o wszystkim myśleć i pamiętać(za całą rodzinę) - i też już kilka razy miałam tego serdecznie dość... ;P

A ja rozumiem Twoje rozterki – mam podobnie. Z mężem mamy odmienne charaktery – on introwertyk, najchętniej nie wychodziłby z domu, nie spotykał z ludźmi. A ja – kontaktowa, wesoła, dusza towarzystwa. Mój mąż zarabia dużo więcej ode mnie, a w pracy rządzi i dzieli i uważa, że w domu będzie robił tak samo. Do czasu, gdy nie było dziecka – przymykałam na to oko – mam swoje sposoby na jego despotyzm. Ale teraz, po 8 latach małżeństwa już nie mam ochoty słuchać, że moja praca jest mało płatna, chociaż zarabiam mocno ponad średnią krajową, że nie sprzątam, a zamawiam panią do sprzątania, a tylko on zajmuje się wszystkim. Dodam, że to ja zajmuję wszystkimi sprawami domowymi takimi jak banki, urzędy, ja prowadziłam budowę naszego domu i ja zajmuję się wynajmem mieszkań, których jesteśmy właścicielami, a do tego jeszcze pracuję zawodowo na cały etat. Ale to nie ma znaczenia dla mojego męża, który potrafi powiedzieć do mnie: „zamknij się”, „nie drzyj się jak głupia” lub „jak chcesz wojny, to ją będziesz miała”… już innych wypowiedzi nie będę przytaczała…

takiego braku szacunku bym nie tolerowała.

o maaatko - gdyby mój Mąż powiedział do mnie „zamknij się”, „nie drzyj się jak głupia” lub „jak chcesz wojny, to ją będziesz miała” - to sam by tego gorzko pożałował.

Wanda noo w Twoim wypadku to bym sie rozwiodła chyba bo jak masz dobrą pracę i dobrze podzielicie majątek to będziesz wolnaaa :-) To co robi Twoj mąż dla mnie jest już znęcaniem sie psychicznym - jemu nigdy nie dogodzisz niestety. Ty byś bardzo dobrze chyba wyszła na rozwodzie .

AgusiaGda - nieżle z tym kinem :-) wiesz co faceci to by bez kobie zginęli ..normalnie pobładziliby jak dzieci we mgle hihi

Opowiem Wam jak wygląda moje życie:
Mój mąż pracuje za granicą 4 – 6 miesięcy, a potem jest w domu przez mniej więcej tyle samo czasu. Gdy nie było dziecka, gdy był w domu, to gotował i sprzątał, bo ja pracuję na cały etat. Poza tym, zajmuję się wszystkimi ważnymi sprawami – rachunki, bank, kredyty, urzędy. Nie ma sensu przerzucać się tym, że gdy go nie ma – to ja jestem odpowiedzialna za to, a potem, gdy wraca – to on. I za te obowiązki nie mam żadnego żalu ani pretensji. Ale sądziłam, że skoro on, gdy jest w domu, to może zająć się tym domem, byśmy po moim powrocie z pracy mieli więcej czasu, to nie będzie problem. Zawsze mówił, że lubi sprzątać i to go odpręża.
Zawsze był despotyczny, ale ja to ignorowałam – miałam swoje kobiece sztuczki na niego.
Teraz mamy 4 miesięcznego synka. Zajmuję się dzieckiem non-stop. Mój mąż poszedł może 2 albo 3 razy sam na spacer z Małym. Pieluchę przewinął raz, a nakarmił – dwa razy (w tym raz w poczekalni do lekarza, gdy prężył się dumny jak paw, bo panie zachwycały się, że taki zaradny tata). Jak miałam zapalenie piersi i zdychałam z gorączką 40 st, to tak organizował dom, bym nie miała ani chwili odpoczynku od syna – w nocy dwa razy wstawałam do Małego, gdy on grał sobie w gry na kompie.
Od kiedy mamy dziecko, obie matki zaopatrują nas w żarcie, więc mój mąż de facto odgrzewa i ewentualnie dogotuje kartofle, ryż, fasolkę… nie obsługuje mnie, bo ja wstaję przed Małym – sama robię sobie śniadanie, kąpię się i wówczas akurat budzi się Młody.
Ale dobrego i miłego słowa od męża nie usłyszałam od dawna. Gdy wróciłam do domu po porodzie, to był bałagan z pępkowego. Jak zwrócę mu uwagę na cokolwiek w jego zachowaniu, to słyszę odpowiedzi, jak wyżej przytoczone. Teraz dodatkowo, wypomina mi, że zawsze gotuje i sprząta. A przypominam, że od 4 miesięcy – tylko odgrzewa. A do sprzątania mam panią (podczas jego nieobecności), z której sam nie chce skorzystać. \
Resumując, mogę powiedzieć, że jak nie wyrażam swojego odmiennego od jego zdania, to jest ok. Dodam tylko, że obowiązki płacenia rachunków, pilnowania najemców i całej reszty dalej leżą w mojej gestii.
Doszłam do momentu, że nie chcę by nasz synek widział taki obraz rodziny, gdzie matka jest notorycznie smutna, a ojciec zachowuje się jak tyran. Czy tylko Mały kiedyś zrozumie i wybaczy, że wychował się w niepełnej rodzinie???

Wanda , rozumie cię niestety większośc facetow posiadanie tak malutkiego dziecka poprostu przerasta ..kilka razy nakarmi, przewinie , pójdzie na spacerek tez kilka razy i potem uznaje , ze te sprawy to wcale nie dla niego i , ze poczeka aż dziecko podrośnie ....
Myślę , że nalezy go sprowadzić trochę na ziemię , jasno sprecyzować jego rolę w tej rodzinie i zaznaczyć jakiej pomocy oczekujesz gdy jest w domu i że oczekujesz szacunku dla siebie i twojej pracy w domu.
Zobaczysz jaka będzie reakcja ...moze czas pożalić się teściowej może ona na niego jakoś wpłynie . Daj mu szanse na poprawę jesli taka nie nastąpi to pomyślisz co dalej.
Wiem , ze ten 1 rok po urodzeniu dziecka zwykle niestety jest baaardzo trudny dla związku dwoja ludzi - świat zostaje wywrócony do gory nogami.

Wanda, u Ciebie to juz inan niestety bajka :(
Mój mąż wyjechał na dłuższy czas, myślałam sobie ok, dam radę i co ...?
Dopiero teraz widzę jak dużo mi pomagał. Ile teraz mam czasu dla siebie ile miałam jak był mąż.
Sprzątanie, gotowanie, prasowanie, opiekowanie się córką i masę innych obowiązków dzieliliśmy przynajmniej na połowę,a często gęsto większość roboty mąż wykonywał, także gdybym ja miała robić bilans za i przeciw, to chyba bym w ogóle ani jednego punktu nie znalazła ;) ale to dopiero teraz jak go nie ma wiem, wcześniej zapewne bym cała masę "za" znalazła :)

Z drugiej strony trzeba zadać sobie pytanie. Czy się tą osobę kocha, czy się chce z nią być i ratować związek.
Jeżeli nastawienie będzie negatywne i ratowanie małżeństwa będzie się robiło dla dobra dziecka, to nigdy się nie ułoży.
Przynajmniej moje zdanie jest takie, że bez miłości fundamenty związku będą bardzo kruche.

Każda kobieta chce czuć się kochana, potrzebna, doceniana, ale może to my powinnyśmy coś zrobić w tym kierunku, żeby facet nie zapominał okazywać nam jak bardzo nas kocha :)
Oni też tego potrzebuję i często jest tak, że my wymagamy romantyzmu, okazywania uczuć, a same od siebie guzik dajemy, bo wydaje nam się, że faceci tego nie potrzebują ;)

Niestety moja teściowa nie rozumie, o czym do niej mówię, bo teść ją tak właśnie traktował całe życie i to dla niej norma. A powiedziała mojej mamie jeszcze „Co Wy chcecie jeszcze od niego?” wiec o czym mam z nią jeszcze rozmawiać – już kilka razy „poskarżyłam się” jej. Ona się nade mną poużalała i nic nie zrobiła, nie powiedziała… podobnie teść… wsparcia w nich nie mam żadnego.

Wiesz, ja nie wymagam rozmantyzmu: kolacyjek przy świecach i kwiatków. Bo małżeństwem jesteśmy nie od dziś (ponad 8 lat) i wiem jaki jest mój mąż.
Ja oczekuję jedynie ciepła w życiu codzinnym i odrobiny szacunku. Czy to za dużo???

Właśnie przed chwilą mi powiedział, że on się bardzo zajmuje dzieckiem - raz przewiną i pomaga przy codziennej kompieli. Poza tym przy nim nic nie robi...
Ja połowę życia jestem sama, więc tego się boję...,.

Wanda, ja bym jeszcze dała mężowi trochę czasu. Szczególnie, jeśli to zachowanie zauważyłaś dopiero po urodzeniu dziecka. Obojgu rodzicom jest ciężko znaleźć się w takiej nowej sytuacji, a facetowi na pewno jeszcze trudniej. Może on po prostu nie zdaje sobie sprawy, jaka to ciężka praca zajmować się niemowlęciem? Może podsuń mu coś do poczytania na ten temat. Są na pewno różne poradniki i artykuły na temat roli ojca w opiece nad dzieckiem i dzielenia się obowiązkami z przemęczoną mamą ;)
Ja sama zauważyłam, że mój mąż, chociaż nic mu nie mogę zarzucić, był i jest trochę przerażony obowiązkami rodzicielskimi. Chyba wcześniej nie zdawał sobie sprawy, że to tyle obowiązków i troche go to przerosło. Chociaż stara się jak może już od ponad roku ;) I wcześniej nigdy się nie kłóciliśmy, a odkąd jest dziecko, to zdarza nam się czasem na siebie warknąć.

jeżeli rozmowa nic nie daje - zostaw Męża z dzieckiem np. na 2 godziny ;) później na pół dnia :] niech ma okazję się wykazać i faktycznie zająć dzieckiem :) w końcu to też jego dziecko!




osobiście nie tkwiłabym w związku, w którym facet by mnie nie szanował.
dobrze zarabiasz, dasz sobie radę sama - a to bardzo ważne. pewnie jest tu kilka Forumek, które też chętnie odeszłyby od mężów ale nie mają dobrego zaplecza finansowego(dobrej pracy). i faktycznie boją się, że nie będą w stanie utrzymać siebie i dziecka.

Temat napewno nie jest łatwy. Fakt jest jednak taki, że nie każdy nadaje się do obsługi małego dziecka. Nikt z nas nie jest na to przygotowany, a wiele spraw wychodzi dopiero "w praniu". Z drugiej strony zawsze zastanawiałem się, jak radzą sobie osoby, gdzie współmałżonek wyjeżdża gdzieś daleko na parę miesięcy do pracy? Jakoś nie mogę sobie wyobrazić aby moja żona zostawiła mnie ze wszystkim na kilka mies... no chyba że zrezygnowałbym z pracy.

Co do pytania zasadnicznego myślę, że wielu z nas jest rozczarowanych życiem w związku. Odpowiedź więc jest prosta: czy po rozwodzie będzie Ci lepiej? Co rozwód Ci da, co ułatwi, a co skomplikuje? Domyślam się jednak kontekstu Twojego pytania. Myślę, że chciałabyś aby rozwód dał Ci szansę na znalezienie sobie nowego faceta, który będzie mógł dać Ci to, czego obecnie Ci brakuje, a więc np. odrobiny romantyczności której teraz nie masz. Mam rację?

Oj...to ja już powinnam być albo dawno po rozwodzie albo na terapii.....byście słyszały mnie w "akcji"....jaka potrafie być agresywna, wulgarna...jakie lecą w stronę męża wyzwiska..niestety mam najwidoczniej problem z własnymi emocjami....też mnie to panicznie przeraża, bo do nieczego dobrego to nie prowadzi...ale poza świadomością tego i próbą hamowania się nie zawsze się to udaje...
No i niestety mąż chyba zapożyczył sobie słownictwo ode mnie, bo niestety zdarza, się że i on się odezwie do mnie bez szacunku typu: "zamknij się", "nienormalna jesteś" i jeszcze pewnie sporo innych których na szczęście nie kojarzę w tej chwili...ja wtedy zazwyczaj ryczę, on mnie zazwyczaj po jakiejś chwili przeprasza i tyle...

No i co? mam się rozwieźć?...też nie wiem co z tym robić....jesteśmy razem ponad 7 lat...

..on mi zawsze powtarza, że ja będę miała tak zawsze i z każdym...bo taka jestem...

i niestety chyba ma w dużej części rację...wieczna pogoń za nieistniejącym ideałem...

nie rób tego będziesz żałować wiem co mówię niestety to nie jest dobre wyjście

ale czego nie robić? bo nie zrozumialam Twojego "przesłania":)

nie rozwodzić się

nie nie:)) pewnie tylko tak gadam z tym rozwodem, zwłaszcza jak mam "atak szału"...ale kurdeee...czemu ja mam taki porąbany charakter....czasem jest mi tak strasznie źle na świecie, że masakra:(((
a wszystko niby mamy....
No i to moje agresywne zachowanie:(

zbadaj tarczycę mówię poważnie ja też miałam takie ataki szału o 0 do 100 w sekundę i okazało się ze mam Hasimoto po porodzie wyniki sie pogorszyły

to raczej nie tarczyca....bo aktualnie jestem w ciąży i miałam wszytsko badane...

to jakaś inna cholerna "cecha"

kkkk ss

W głowie mi się nie mieści, co Wam się, Drogie Panie, w głowach mieści. Szowinizm w damskim wydaniu i to patologicznym. Cóż za cynizm bije z niektórych postów, uprzedmiotowienie męża/partnera, lekceważący do niego stosunek.
Rozumiem rozterki autorki wątku ale bije z niego niedojrzałość emocjonalna. Tu pisze, że mąż jest wspaniałym ojcem i pomaga w domu, by za chwilę chcieć się z nim rozwieść. To po kiego grzyba wychodziła Pani za mąż...at the first place??! o_O

doskonałe podsumowanie :)

też sie zastanawiam czy autorka wątku była w ogóle gotowa na założenie rodziny .

witaj, miałam podobne zycie i takie same rozterki i wybrałam rozwód, i teraz tego żałuje!!!! co prawda wyszłam ponownie za maz, mamy cudownego synka ale mój drugi mąż okazał sie jeszcze gorszy od poprzedniego, chociaz przed slubem wyglądało to innaczej. I co najważniejsze rozwód to straszna krzywda dla dziecka!!! nie rob mu tego!!!nie warto!!

Uchhhh....no muszę się odezwać....ludzie, co Wy wypisujecie? "doskonałe podsumowanie"? masakra...aż mną zatrzęsło....co to w ogóle za teksty??????

"To po kiego grzyba wychodziła Pani za mąż...at the first place??! "
"też sie zastanawiam czy autorka wątku była w ogóle gotowa na założenie rodziny "

Puste wypowiedzi, które w niczym założycielce wątku nie pomagają....ale tak to już jest, że zdrowy nigdy nie zrozumie chorego...
Cieszcie się i dziękujcie Bogu, rodzicom...czy jeszcze niewiadomo komu, że nie macie żadnych rozterek w życiu i że jesteście tak dojrzali emocjonalnie!!!!!...ale przyjmijcie chociaż do wiadomości i nie oceniajcie ludzi, którym może w życiu ktoś całkiem przypadkiem wyrządził "krzywdę" i teraz mają mnóstwo zaburzeń emocjonalnych, które wypływają na ich życie społeczne, rodzinne itp.

Sprowadziliście wszytsko do jednego mianownika i napadliście na biedną dziewczynę, poddając w stanowczą wątpliwość sens jej zamążpójścia...a co? za 15 lat by dojrzała emocjonalnie??? ot, terapeuci się znaleźli....

zupełnie nie znacie osoby, poza kilkoma jej postami...a może to jakiś złożony problem?...jeśli problem tkwi tam, gdzie ja osobiście się go spodziewam to wątpię czy nawet jakby miała lat 40 czy 60 takie rozterki by się i tak pojawiały...

Nie sądźcie, nie będziecie sądzeni....

Ale "o so chosi"?

Dziewczyna pisze takie rzeczy na forum, więc przepraszam, jakże by nie mogła być oceniania?
Posłuchaj - większość z nas chciałaby mieć tylko takie problemy a ta się zastanawia nad rozwodem! Dobry ojciec, porządny mąż. Co z tego, że nie interesuje się rachunkami, skoro to właśnie ona przyzwyczaiła go do takiej sytuacji? Spacer? Kolacje? Romantyzm? No sorry, że te sprawy utonęły w pieluchach - DZIECKA TEŻ SIĘ MA POZBYĆ?
Brak "bezpieczeństwa"? A na czym on ma niby polegać? Że żona ma siedzieć w domu i pachnieć a to mąż będzie za przeproszeniem zapie*dalał na rodzinę i jeszcze będzie miał czas (I OCHOTĘ!) na "przytulaski"? Proszę....Skąd taka osoba się urwała?
Tak naprawdę to wydaje mi się, że to autorka ma problemy z sobą. Wszystkie "kłopoty" jakimi żyje dałoby się załatwić szczerą rozmową z partnerem. Kocha - wysłucha, postara się zrozumieć i coś zrobi. Z czegoś takie zachowanie wynika mimo wszystko ale Ty nie dajesz mu pewnie dać do słowa i NIE SŁUCHASZ co ma do powiedzenia - a kobiety są jakie są - czego nie wiedzą to sobie dopowiedzą...a zawsze biorą pod uwagę tylko te najgorsze możliwości.

@Postronna - jak już pisałem, wiele z nas chciałoby mieć takie tylko problemy. Bo poza tym, że kobiecie nie pasuje to, że "kwiatka nie dostała" to co to za problemy?? Ma alkoholika w rodzinie? Na kogoś czeka śmierć na raka? Jest molestowana? Bita? Ktoś z rodziny/przyjaciół zmarł?
NIE...jej nie pasuje to, że nie chodzi na kolacje z mężem.....i to jest właśnie powód do rozmyślania nad rozwodem :/
Ja radzę tej Pani raczej samej się udać do terapeuty, bo takie niezadowolenie z życia z czegoś wynika.
I nie, nie znamy osoby - masz rację - ale w takim razie po kiego NAS się pyta, skoro nie znamy tematu? Czego od nas chce? Wyżalić się? OK - zostanie jedynie sprowadzona na ziemię.
I sama osądzasz pisząc coś takiego..oj nieładnie :/

Pracuję z żoną od 5 lat. Razem wstajemy do pracy, razem z niej wracamy, razem robimy zakupy, razem...24/7 - i dajemy radę. To kwestia dojrzałości emocjonalne, kompromisowości, tolerancji i daleko idącej empatii. Moja żona zdaje sobie sprawę ze swoich wad, ja ze swoich - ale wiemy, że próby "ukobiecania" mojego toku myślenia, lub "umęskowiania" jej toku myślenia doprowadziłoby do niechybnej katastrofy.
Pisząc "po kiego grzyba" dosłownie oddałem swoją myśl - skoro ktoś decyduje się na małżeństwo, przysięga "na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie, w bogactwie i biedzie", to musi być odpowiedzialny za swoje słowa. Gdy moja żona wychodziła za mnie za mąż, a ja się z nią żeniłem, wzięliśmy siebie w całości - za całym inwentarzem, wadami, frustracjami, prozą życia. Gdy w kryzysie gospodarczym romantyzm umarł, a depresja się urodziła, daliśmy radę - bo wiedzieliśmy, że tylko razem, ramię w ramię, przetrwamy ten trudny czas.
Nie znam drugiej takiej kobiety, która miałaby w sobie tyle siły, miłości, tolerancji i oddania, co moja żona. Choć jest młodsza ode mnie o 10 lat, to dojrzałością bije większość moich rówieśniczek.

Widzę, że i męska część włączyła się do dyskusji. Oczywiście nikt nie zna mojej sytuacji i po moich kilku słowach może zarzucać mi brak dojrzałości i wiele innych rzeczy. Gdyby wiedział jaka jestem, myślę, że takie słowa by nie padły.

Nie lubię wypowiadać się negatywnie o innych, może dlatego skupiłam się głównie na pozytywnych cechach mojego męża i swoich uczuciach. Oczywiście na ich stan pewnie ma wpływ jeszcze kilka czynników, jak np. to, że mój mąż nie pracuje i to ja utrzymuję rodzinę. Marzę o większym mieszkaniu, ale z takim jego podejściem, to raczej pozostanie tylko marzeniem. Niby szuka pracy, ale żeby od roku nie być ani na jednej rozmowie, to chyba nie bardzo mu się chce pracować. W zamian za to codziennie pije dwie butelki piwa, zapycha się słodyczami, przez co powoli robi się szerszy niż dłuższy, a tym samym przestał być dla mnie atrakcyjnym mężczyzną. W kłótniach też padają różne epitety...

Na razie zdecydowałam się zostać, powiedziałam mu szczerze, jaki był stan moich uczuć, że musimy coś zrobić razem itd... Niby przyznał mi rację, ale jak zwykle nic się nie zmieniło, teraz zamiast spędzać czas z żoną, poszedł do kolegi, już trzeci dzień w tym tygodniu... A ja siedzę sama i znów mam doła...

pionka a moze postaw mu warunek ze piwko i jego zachcianki to jaksobie na to zarobi., ja rozumiem ze czesto facet utzrymuje rodzine a kobita dba o dom i dzieci i wtedy nie wypomina jej jej zachcianek i potrzeb . ale tu macie troche patologiczna sytuacje. moze poprostu wszystko by wrocilo do normy jak zacznie pracowac. facet zeby byc atrakcyjny dla kobiety musi pracowac(nie koniecznie przynosic kase do domu bo nie jedna babka dobrze zarabia a "On" moze zajac sie pasjami czy dziecmi i domem jak lubi i sie w tym spelnia, byle nie zamienial sie w Kiepskiego)

Widzisz, aby sprawiedliwości stało się zadość, to powinnaś zaprosić męża na to forum, dać mu przeczytać swoje posty, nasze komentarze i pozwolić mu się wypowiedzieć - w szczególności w zakresie: dwa piwa dziennie, słodycze, zlewka na wszystko, 3 dni u kolegi. Bardzo mnie ciekawi, co by napisał o Tobie o_O

Witaj Pionka.

Myślę sobie, że trudy wynikające i z samego faktu pojawienia się dziecka oraz trudności małżeńskie, różnice charakterów oraz problemy z pracą widocznie u Ciebie / u Was zintensyfikowały się w ostatnim czasie. Albo też wyostrzyła się u Ciebie na nie wrażliwość. Masz ambicje, pragniesz zaspokoić potrzeby rodziny. Mąż nie pracuje, myślę sobie, że też może nie do końca czuć się spełniony w roli męża i ojca, a z tego tytuły ucieczka w piwko i słodycze. Tobie z kolei ciężko to wszystko ogarniać, stąd smutek negatywne myśli i wizje takiego życia z takim mężczyzną.
Jednak tam, gdzie dwie osoby budują związek, to i one dwie mogą razem z własnej decyzji wpłynąć na jego zły jak i dobry stan.

Myślę, że podejmowanie decyzji na trudnych emocjach, kiedy jesteś skupiona na przykrych doświadczeniach nie byłoby najlepszym pomysłem. Być może warto trochę zdystansować się do tego, co się dzieje, skorzystać z pomocy psychologa, może wchodziłaby w grę terapia małżeńska?? Albo indywidualne spotkania z psychologiem, w celu uporania się z trudnościami, jakie niesie z sobą podejmowanie takich decyzji.

Sama napisałaś, że martwisz się, czy dziecko wybaczy Tobie, że wychowało się w niepełnej rodzinie. Gdzieś z tej wypowiedzi wynika, że nie do końca uważasz, że jest ona dobrym kierunkiem. A jeśli jest dobrym dla Ciebie, to gdzieś może włączyć się myśl, o tym, że dbam o siebie, a nie dziecko. Dlaczego dbałość o własne szczęście nie jest dla Ciebie nadrzędną wartością? Myślę, że to ważne pytania, na które dzisiaj musisz sobie odpowiadać. Jeśli masz już decyzje o tym, że się rozwiedziesz, to należy zadbać o to, żeby było to dokonane w atmosferze kultury. Być może warto poszukać pomocy specjalisty w tym zakresie. Tzn. kogoś, kto wie jak uderza w psychikę taka trudna decyzja i jak sobie pomóc i dziecku.

Niezależnie jaką decyzję podejmiesz życzę powodzenia i dogłębnej refleksji tematu. Na forum nie uzyskasz fachowej pomocy. Mogę polecić Panią psycholog, która pracuje w AnimalPro http://www.animalpro.pl udziela bezpłatnych konsultacji we wtorki od godz. 15-18 w siedzibie fundacji.

"skoro ktoś decyduje się na małżeństwo, przysięga "na dobre i na złe, w zdrowiu i chorobie, w bogactwie i biedzie", to musi być odpowiedzialny za swoje słowa. Gdy moja żona wychodziła za mnie za mąż, a ja się z nią żeniłem, wzięliśmy siebie w całości - za całym inwentarzem, wadami, frustracjami, prozą życia. Gdy w kryzysie gospodarczym romantyzm umarł, a depresja się urodziła, daliśmy radę - bo wiedzieliśmy, że tylko razem, ramię w ramię, przetrwamy ten trudny czas."

ładnie napisane
szkoda, że teoria z praktyką tak rzadko idzie w parze :(

Jak nic pasuje to tutaj..
http://fred.blox.pl/resource/bad_romance_2.jpg

Kobiecie trudno jest dogodzić.

Jeśli są dzieci to przestaje być to takie szybkie i bez problemowe, nawet w przypadku nie orzekania o winie. Wszystko zależy od woli obu stron i tego czy dobro dzieci jest najważniejsze i czy strony chcą się dogadać. Koszty różne w zależności od kancelarii i miejsca.
https://pedagogonline.pl/rozwod-i-dzieci/

Na stronie jest również kilka porad jak przeprowadzić rozwód w taki sposob, aby nie skrzywdzić dzieci,