praca + rodzina, jak to pogodzić?

To zależy, trójka dzieci to nie lada wyzwanie, ale jak Ci dobrze w domku i masz spokój finansowy to nie bierz tej połowy etatu. Jeśli natomiast jesteś zmęczona tym monotonnym życiem domowym, to praca może być jakąś odskocznią, spotkaniem z ludźmi. Jeśli masz z kim zostawić to najmłodsze to możesz spróbować.
Każde wyjście do pracy to praca nad swoim wyglądem, to może budzić chęć do każdego dnia!
Ja siedzę w domu już niecały rok (tak się zdarzyło), wcześniej pracowałam na cały etat w dużej firmie i zostawałam czasami po godzinach. Mam dziecko w wieku 5 lat i nieraz wracając zastawałam już śpiące w łóżku.Dzień, to była tylko praca, a gdzie czas dla dziecka, domu no i męża rzecz jasna.....
Ale jeśli praca ma być odskocznią i nie zawładnie całym Twoim czasem, to czemu nie.....
Ja będę znowu musiała czegoś poszukać, mam tylko nadzieję, że nie takiej pasożytniczej jak teraz.....

zgadzam się z mamką :)))

wydaje mi się że w życiu praca jest ważna, nie wyobrażam sobie nie pracować... w planach mam ze jak pojawi się dziecko to tylko zrobię sobie jakieś pół roku przerwy, dla mnie praca równa się własne bezpieczeństwo na teraźniejszość i na przyszłość nigdy nie wiadomo co będzie za 15 lat, znam parę kobiet które siedziały w domu z dzieckiem a po paru latach mąż odszedł od nich i kobiety zostały bez pieniędzy na życie a wiadomo ze jest problem z praca jak się długo nie pracuje i ma się małe dzieci, a później są problemy czy z emerytura itp.

Myślę że dobrze zrobiłaś, rzucając tą "pasożytniczą" pracę. Moja miałaby polegać na polowie etatu, mogłabym też wykonywać ją w domu częściowo, poza tym najmłodszy wybiera się do przedszkola. Myślę o tym, co będzie za parę lat, kiedy dzieci będą bardziej samodzielne, a ja będę miała więcej niż moje obecne 34 lata... Czy wtedy nie będę miała problemu z podjęciem pracy...Mogłabym zacząć zdobywać już teraz doświadczenie....

Pewnie, że tak - doświadczenie jest ważne! Poświęciłaś już dość sporo czasu swoim dzieciom, na pewno to zaprocentuje w ich późniejszym życiu.
Sama nie jestem zwolenniczką wracania zaraz po macierzyńskim do pracy a dziecko, to tu to tam.Jednak nasza rzeczywistość jest brutalna i czasami tak trzeba, bo to lojalność wobec pracodawcy a czasami syt.finansowa.
Jeśli perspektywa Twojej pracy ma tak... wyglądać to czemu nie, spróbuj, zawsze to coś innego. Na pewno będzie to dla Ciebie jakaś zmiana a dzieci nie ucierpią ;-)))

Wszystko zależy, jaką jesteś osobą i czy spełnianie się wyłącznie jako matka i żona wystarcza Ci. Pół etatu to jest bardzo dobre rozwiazanie. Ja sama dość szybko wróciłam do pracy (właśnie na połówkę), bo już po 5 miesiącach. Kocham mojego synka, ale wiem, ze nie nadaję sie na siedzenie w domu. Muszę robić coś jeszcze poza nim, spotykać się z ludźmi, rozwijać się... Inaczej mój mąż miał by w domu zrzędę, a synek też by niewiele więcej skorzystał.

5 miesięcy ??
a co z dzieckiem ??

Małym zajmuje się opiekunka, którą tak dobrze sie złożyło, że jest moja bratowa.

no to masz dobrze ja co prawda mam tesciowa nie pracujaca ale ona nie zajmie sie malym dluzej niz dwie godz to bo ona ma oczywiscie inne zajecia a ja nie wyobrazam sobie zostawienia dziecka z opiekunka i powrotu do pracy zwlaszcza ze z dojazdami nie bylo by mnie w domu okolo 10-11 godz co z tego ze prca dobrze platna jak polowe oddam opiekunce i nie bede widziala jakie postepy robi moje dziecko za dlugo na nie czekalam zeby teraz wracac do pracy pewnie ze czasami fajnie by bylo miec wiecej kaski ale...:)

należy wciąć pod uwagę, że nie zawsze pól etatu oznacza, że będziesz siedziala w pracy rzeczywiste pol etatu:(

ja bym nie brala takiej pracy jezeli twoja sytuacja finansowa pozwala ci na siedzenie domu

mozna realizowac sie w inny sposob niz przez prace zawodowa

Wróciłam do pracy bynajmniej nie ze względów finansowych, bo obecnie z pensji, gdy zapłacę bratowej i kupię bilet miesięczny, zostaje jakieś 100 zł. Ale zwyczajnie lubię swoją pracę i nie jestem typem kury domowej (nikogo nie obrażając). Każda kobieta indywidualnie musi zdecydowac, według swoich potrzeb i charakteru. Najważniejsze, to nie żałować decyzji, obojętnie jaka by ona była.

nie wysiedziałabym tyle czasu w domu, z dziećmi czy bez.....
ja jestem istotą stadną, sama się duszę.... gdybym ja była na twoim miejscu, (choć wiem, że nei jestem) w podskokach poleciałabym do pracy.....

ja tez tak kiedys myslalam malego oddam opiekunce jak bedzie mial po roku i wracam do pracy nie widzialam siebie w domu tyle lat pracowalam a teraz maly za miesiac dwa lata a ja siedze w domu pieke ciacha gotuje rozne pysznosci sadze kwiatki kosze trawnik kupilismy psa goldenka rece pelne roboty :)i jestem szczesliwa

Fajnie że jesteś szczęśłiwa! Ja też w domu jestem szczęśliwa, ale dziewiąty rok zajmuję się domem i traktowałabym to jako urozmaicenie. Mam swój samochód, a jesienią kończy mi się u. wychowawczy. Poza tym spotykam się z reakcjami.....różnymi na moje zajmowanie się domem... możnaby książkę napisać. Chyba chcę coś zmienić w swoim życiu. Poza tym - obok przedszkola mam Kochanych Teściów blisko siebie.... Najprawdopodobniej wesprą mnie. Jak dotąd zresztą.

No, to w czym problem, Żabka?

mirakula napisał(a):

>i jestem
> szczesliwa

i o to chodzi !!!

beatka81 napisał(a):

> mirakula napisał(a):
>
> >i jestem
> > szczesliwa
>
> i o to chodzi !!!
>
>
Ale smiesznie ogladalam wlasnie twoje zdjecia beatko81 i okazuje sie ze znam twoja swiadkowa marzene poznalam ja przez meza kuzynke jaki ten swiat maly w sumie to Pruszcz:)

haha, wiesz że ok tydzień temu tez już mi jedna forumka powiedziała, że zna marzenkę? na prawdę świat jest mały :)

beatka81 napisał(a):

> haha, wiesz że ok tydzień temu tez już mi jedna forumka
> powiedziała, że zna marzenkę? na prawdę świat jest mały :)
>
>
zabawne jest to ze moj synek od jej jest starszy zaledwie o jeden dzien:)
jak ja spotksz to ja pozdrow od hani co ma franka