samotność w małżeństwie

Zamiast cierpieć weź rozwód. Po co się męczyć.

Już dwa razy mój post skasowały lokalne mendy.
Nie po to przebudziłeś się by znowu garb dźwigać.
Rozwód jest dobry jeśli masz się dla kogo rozwieść.
Pożyj trochę dla siebie. Bez pośpiechu.
Gratulacje!

Rozumiem Ciebie. Mam podobnie. Jestem na etapie walki aby mój Partner zrozumiał że czasem warto wprowadzić zmiany w naszym związku aby go ubarwić

Kawka... Może dziś mój post nie wpadnie pod kosiarkę czy walec ;), a twój, przyszedł na czas, punktualnie.
Udzielanie rad, uważam za niebezpieczne (doświadczenie życiowe), ale ciekawość świata i łaknienie wiedzy o nim, pchają mnie do tego, by pokazać ci inne spojrzenie na obrazek, który nam podsunąłeś pod nos.

"Zacznę od tego, że nie oczekuję rad. piszę tu, żeby zrzucić z siebie ciężar wszechogarniającej mnie samotności."

Nie ma innego sposobu. Kiedy już ją zrzucisz ;), przyjrzysz się jej dokładnie i zechcesz poznać, poświęcając czas i uwagę, masz szansę zrozumieć ile jej zawdzięczasz, a może nawet zapłaczesz nad prawdą o tym, jak bardzo ją zaniedbujesz. Tę swoją samotność. Najwierniejszą z wiernych. Na drugiej szali wagi, zazwyczaj, słodko i bezwstydnie ciąży ego. Ta codzienna walka i próba balansu, ku sprawiedliwości (tak zwą ten zbiór iluzji), zdaje się być syzyfową pracą, a jednak... zapewniam ciebie, uwierz...
Nie każdemu, jak tobie, dane jest dotrzeć do granicy. Pomyśl tylko o tych nielicznych, którzy porwą się na złote runo, czekające na nich po jej przekroczeniu... ;)

"Po kilkunastu latach małżeństwa, dotarło do mnie, że głównym budującym tego związku jestem ja i od samego początku żyłem w wyobrażeniu swojego związku, a nie w nim samym."

Małżeństwo to tytuł święty i pojęcie bardzo głębokie. Nie każdy związek (nie tylko między kobietą i mężczyzną) zasłuży czy doczeka się tej koronacji. Nie jesteś jedyny, któremu zaserwowano kłamstwo odwrotności zachodzących procesów w tej dziedzinie.
Musisz wiedzieć, że wyobraźnia, od początków świata :), stanowi potężną siłę i moc sprawczą. Nie bez kozery, znaleźliśmy się w punkcie na osi czasu, w którym ma miejsce potężne starcie sił ... o wyobraźnię. Ważą się losy nas wszystkich.

"Dotarło do mnie, że nie zmienię żony i teraz pozostaje mi zrozumienie, że żyłem w samodzielnie i misternie zbudowanej przez siebie samego iluzji. "

Jest to prawdziwa łaska, zrozumienie i... akceptacja prawdy, a uprzednia walka, nie jest żartem. To trudny, codzienny znój, pielęgnowania w sobie obrazu pragnień i potrzeb, zgodnych z nasza naturą i misją, niezbędnych do zamanifestowania tego kim jesteśmy i celu, dla którego odbywamy tę podróż. Bez wyobraźni i niezłomnej wizualizacji, wspieranych codzienną rutyną, nie ma manifestacji, na którą ty... masz szansę.

"Od czasu gdy urodziło się nasze pierwsze dziecko zostałem (jak pewnie dużo innych facetów) odsunięty na absolutnie ostatnie miejsce w domowej hierarchii."

Uhm... to czysta biologia... i wielka niesprawiedliwość ;) spłycania postawy kobiecej, a także temat rzeka, którego nie rozwinę w tym momencie... gdyż, ponieważ, dlatego bo... jestem Kobietą i nie czuję woli objawiania tobie oczywistości, które nie zostały ci (z jakiegoś powodu) dane do ogarnięcia rozumem, czy choćby wzrokiem ;)

"Oczywiście, gdy jest sytuacja kryzysowa, a takich nam nie brakowało, to ja jestem tym, który podtrzymuje nas na powierzchni."

Mhm... Oczywiście. Takie to są teraz czasy, mój drogi "interlokutorze", że "docenia się rybę za to, że pływa w wodzie".
Nie dotknę i tego topiku. Jako Kobieta, mogę ci jedynie napisać, że trzymam kciuki by twa samotność przeważyła ego, z jak najbardziej pozytywnym skutkiem, dla was obojga.

"Dobry, kochający, wierny i oddany... takiego najlepiej się wykorzystuje."

Nie obrazisz się za mój uśmiech :) Ujmę to tak. Gdybym przez wiele lat "małżeństwa", poważnie traktowała wszystkie przymiotniki, wykrzykniki, ba... całe zdania... i nie mierzyła ich miarą czynów i "walk the talk"... byłabym dziś w czarnej pupie i rządziłby mną chaos. Niczego nie zbudowałabym... śmy byli.
Uwaga! Wszystko, absolutnie wszystko... robimy dla siebie. Takie jest prawo natury :)
Nawet kiedy świadomie pozwalasz "wykorzystywać się" :), robisz to dla siebie. Wiem to stąd, że jesteś świadomy ;) w co tu się gra ha ha
Nie żałuj, bo to dobra inwestycja. Najlepsza z możliwych, w prawdę i zwrotkę o ludziach w naszym życiu.
Jest to wiedza bezcenna i budująca. Serio serio

"Chyba nigdy nie czułem się atrakcyjny przy mojej żonie, chyba nigdy nie czułem się jako ktoś, kim druga osoba się fascynuje, jest w nią zapatrzona."

Jest jakaś nadzieja w "chyba" i może utrapienie (chwilowe) lub andropauza (dłuższa chwila)... Zniżka energetyczna i/lub zmęczenie materiału... To wszystko przeminie.
Za młodu (no byłam) zdarzył mi się okres "zapatrzenia" itd., choć dziś jeśli mnie zapytasz to powiem wprost, że to trik chemii i biologii lub najpewniej ... widziałam potencjał ;) (dyplomatycznie). Ugaszenie było nagłe i bolesne. Po przestudiowaniu tematu i praktyce (wieloletniej) pojęłam, że ta samotność, która tak tobie ciąży, uczy nas o sobie samych najwięcej i najprawdziwiej buduje nasz wizerunek, który powinien być co najmniej znośny kiedy wymieniasz w lustrze spojrzenie ze swą samotnością.

"Krótkie wzloty spowodowane nadzieją, że teraz już będzie lepiej. Jednak zawsze jest tak, że gdy ja znów zakasam rękawy, wyprostuję jakąś sytuację, poratuję wsparciem, wysłucham, to później znów ona niesiona poczuciem swej zajefajności idzie dalej, nie zważając na swego wiernego pazia, jakim jestem ja. Wiem, że jest tu wielu w podobnej sytuacji, jest też wielu, którzy napiszą, żebym się nie mazał. Ok, macie rację. Ale każdy ma swoje granice, każdy w którymś momencie mówi stop. Tyle tylko, że to stop nie oznacza niczego, prócz tego, że muszę zyć ze świadomością, że nie zmienię tego."

No tutaj to mazgajstwo przesadzone... i domaganie się cukierka... Chusteczkę mogę podać i udawać, że nie było tego...

"Zostało żyć z parszywym poczuciem, że przegrałem swoje życie."

Napisał przyszły zwycięzca, tuż przed metą, za którą czeka główna nagroda.
Te dramatyczne sceny to są naprawdę nie na moje zdrowie.

"Już nawet moje sukcesy zawodowe nie mają na mnie wpływu. Ot, zwyczajne zarabianie kasy, każdy o potrafi."

Nudę i zblazowanie to leczymy gdzie indziej i inną terapią.

"Samotność jest tak bezwzględna i silna, a moc z jaką zalewa ostatnie resztki silnej woli i pozytywnej samooceny jest jak moc powodzi - nic jej nie zatrzyma. Każdy kolejny dzień jest taki sam. Każdego dnia budzę się z jedną myślą, aby znów się położyć, a najlepiej już się nie obudzić."

Mnie, ze dwa dni temu, też w krzyżu łupało i noga odkręcała się pół dnia, a dziś już spałam słodko i dzięki Bogu, że oczy otworzyłam.
Spokojnej pracy. Zdrowia i powodzenia
Ps
Co do tej fascynacji... to psa sobie sprawić
Zameczy cię swoja obsesją

Dziękuję.

Stary , jakbym ja to pisał
Słowo w słowo wyjęte z mojego życia.
Od kilku lat czuję się zerem przy swojej żonie.

Jeśli twój związek przechodzi kryzys, polecam doskonałą terapię dla par oferowaną przez Gabinet Psychoterapii i Rozwoju Osobistego mgr Agnieszka Gudaniec. Nam bardzo pomogła.

Ach ta kryptoreklama:-) Tylko po co reklamować terapeutkę z Kędzierzyna w Gdańsku?

Nie dziękuj.
Ona nie rozumie różnicy między naturalnym zmęczeniem materiału nowo kreowanej matki a wdupiemieniem ojca.
Nawet najbardziej padnięta na ryj matka powinna jakkolwiek wyrazić wdzięczność partnerowi i opiekunowi, gdy ma za co.

Gdy tego nie ma, nie ma co tkwić w iluzji.
Uwierz, że są setki kobiet, które za ułamek Twoich starań poszłyby za Tobą w ogień.

Rozważ, czy sprawdzenie tego nie nadałoby sensu Twojemu porannemu wstawaniu.

Pozdrawiam

Proponuję poczucie się choć ułamkiem przy innej kobiecie.
Bardzo ozdrowieńcza sytuacja, polecam.

Rozumiem, że jesteś w trudnej sytuacji, a Twoje doświadczenia związane z małżeństwem i poczuciem samotności są naprawdę bolesne. To świetnie, że podzieliłeś się tym na forum, ponieważ otwarcie rozmawianie o trudnościach może być pierwszym krokiem w kierunku zrozumienia i ewentualnego rozwiązania. Wydaje się, że jesteś człowiekiem, który poświęca wiele wysiłku, miłości i oddania dla swojej rodziny, ale niestety, czujesz się niedoceniony i pomijany. To bardzo trudne uczucie, zwłaszcza gdy czuje się, że trudno zbudować związanie oparte na równości i wzajemnym szacunku. Rozumiesz, że nie możesz zmienić swojej żony, ale ważne jest również zrozumienie swoich własnych potrzeb i granic. Każdy zasługuje na pełnowartościowe, satysfakcjonujące życie, w tym także w sferze emocjonalnej. W sytuacjach takich jak Twoja, istotne jest znalezienie równowagi między dbaniem o innych a troską o siebie. Możesz zastanowić się nad skonsultowaniem swoich uczuć z terapeutą, który może pomóc Ci zrozumieć sytuację oraz dostarczyć narzędzi do radzenia sobie z trudnościami. Terapia małżeńska może być również korzystna, jeśli obie strony są otwarte na współpracę i chcą poprawić stan swojego związku. Ważne jest, abyś nie zapominał o swoich indywidualnych potrzebach i dążył do równowagi między swoim życiem rodzinny, a własnym dobrostanem. Samotność może być bardzo przytłaczająca, ale dzielenie się swoimi uczuciami z innymi, poszukiwanie wsparcia i skorzystanie z profesjonalnej pomocy może być kluczowe dla poprawy sytuacji. Pamiętaj, że jesteś wartościową osobą, zasługującą na szacunek, miłość i zrozumienie. Przejście przez trudne chwile może być wyzwaniem, ale również szansą na osobistą transformację i znalezienie ścieżki do szczęścia. Warto rozmawiać o swoich uczuciach i szukać pomocy, gdyż istnieją ludzie gotowi wesprzeć Cię w trudnych momentach.

Albo przy innym facecie. W drugą stronę też się zdarza. "Ty taka fajna, zadbana, energiczna, a czemu on taki ...?", a żeby uwiarygodnić "Mamo powinnaś sobie znaleźć kogoś podobnego do siebie, a nie męczyć się ...". "Tata wygląda jak bezdomny"

Prawda leży po środku. Gdybyś był tak "cudowny" to pewnie nadal był byś obiektem westchnień swojej żony. Może to co ty opisujesz jako dobre, niekoniecznie jest dobre dla niej. Może te "zasługi" są tylko dla ciebie czymś wielkim, tak jak dla innych mega zasługą jest zrobienie obiadu czy też posprzątanie domu. Dla kobiety to jest naturalne i nie oczekuje pochwał. Może za bardzo skupiłeś się na osiąganiu sukcesu niż na życiu rodzinnym.

Wyjedź...., sam..... kup bilet lotniczy w dowolne miejsce, żyj jak wędrowiec a odnajdziesz siebie na nowo.
Prosta komunikacja żonie. Wyjeżdżam, wracam za miesiąc, dwa, potrzebuje tego. Podświadomość mówi że nie możesz ? zobowiązania ? praca, rodzina ? Teraz Ty się liczysz. Teraz jest Twój czas. To ten moment w życiu kiedy trzeba odwrócić bieg aby się nie spalić...

Plusuję podwójnie, tę wspaniałą radę :)

A wiesz, że to chyba dobra rada :) ktoś pisał o tym, że może ze mną jest coś nie tak. w sumie pewnie tak, skoro tkwię jak w tym jak żaba w powoli gotującej się wodzie. Kiedy jechałem autem, autostradą, z dużą prędkością i naszło mnie takie uczucie, że wystarczy jeden ruch kierownicą i będzie może po wszystkim. Naszło mnie wtedy takie uczucie ulgi. niestety chwilę później zdałem sobie sprawę z tego, że może obudziłbym się po kilku miesiącach bezwładny i byłbym jedynie problemem dla reszty świata. Ale te uczucie lekkości i spokoju było bardzo kuszące. Nie chce mi się już. Straciłem chęci.
Ale jest też pozytyw w tym wszystkim, poznałem kogoś. Jej oczy wykazywały ogromne zainteresowanie. Nie doszło do niczego, bo jestem jednak staroświecki. Uważam, że jak się przyrzekało, to jest to kwestia honoru, aby obietnicy dotrzymać. Ale widziałem w niej fascynację, chęć poznania mnie, spędzenia ze mną czasu. Widziałem w niej, że jestem dla niej interesujący. Może jeszcze kiedyś ją spotkam:) to wygląda jak scena z "dzień świra". moje życie wygląda jak "dzień świra". ...

Niejedne oczy się będą jeszcze na Ciebie patrzeć:-)))

ee, nie sądzę, w moim wieku już nie jest łatwo wzbudzić zainteresowanie. Ale dziękuję, miło było to przeczytać.

Uhm... bardzo interesujące.
Kierownikiem, szarpało mi na autostradzie podczas zacinającego wiatru ;) Hulał, hultaj skubany, że tylko pozazdrościć.
Obok drzemała sama słodycz. Umęczone toto życiem i zwariowane totalnie.
Już dawno nie trzymałam tak mocno kierownicy ;)
O tym, że nasz system zaprojektowany jest na przetrwanie, przypomniał mi, kilka dni temu, własny kontener.
Zapędziłam się, ze smyczą (psa nie widać w białych zaspach), po sąsiedzku.
Wzrokiem ;), już oceniałam spokojne, bezpieczne odcinki trasy powrotnej.
Na oblodzonym podjeździe jednego z domów (brak ogrodznia i warunki drogowe wymagające czujności), czekała mnie niespodzianka.
Usłyszałam huk ulubionyh słuchawek, w których "wyglądam jak świr" ;), a które spadły mi z głowy podczas upadku.
Mózg rozbawił mnie próbą ratowania kontenera. Rozrzucone na boki ramiona, mające unieść moje wielkie, tłuste dupsko "orłem", bardzo szybko stały się oparciem w pozycji ostatecznej, "na kota".
Pies ciężko przestraszony. Spodnie mokre. Powstałam z marchwi i z gracją sięgnęłam po słuchawki.
Właścicielka podjazdu, spokojnie odjechała autem, odwracając blond główkę i udając, że nie widziała mego piruetu.
Pralka i suszarka, ogarnęły spodnie. Siniec na wysokości piszczeli jest już żółty, a ja... mam nadzieję, że zawsze i wszędzie, mój system podejmie walkę o zdrowie i życie.