Re: śmierć dziecka
Tak jak rybalon pisze, troskliwość i nadopiekuńczość to dwie rózne sprawy, ale Klaudia trochę przesadziła, trochę ją chyba poniosło.
Wychowawczy i fotelik za 800 zł nie ma nic wspólnego z...
rozwiń
Tak jak rybalon pisze, troskliwość i nadopiekuńczość to dwie rózne sprawy, ale Klaudia trochę przesadziła, trochę ją chyba poniosło.
Wychowawczy i fotelik za 800 zł nie ma nic wspólnego z nadopiekuńczością ani nawet troskliwością. Ale to temat na inny wątek.
Z tymże wyobraźcie sobie matkę, która ma wręcz odwrotnie. Puszcza 3 letnie dziecko samo na dwór, nie interesuje się za bardzo co robi. A dziecko lata nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim z zielonymi zaschniętymi gilami pod nosem, a jedyne i ulubione słowo jakiego używa to "pindolek". Na osiedlu rodziców jest taka rodzinka. Teraz dzieciak ma 16 lat i co dzień wraca nawalony do domu. Gdzie chodzi, co robi? Tego nikt nie wie. To chyba wolę być nadopiekuńcza!
No, ale przechodzimy ze skrajności w skrajność.
Matka powinna bać się o swoje dzieci, w przeciwnym razie wyjdzie tak jak z tymi sąsiadami.
A co do obawy to ja strasznie boję się o męża. Jak gdzieś jest i nie odbiera telefonu, raz, drugi, trzeci to ja mam już najczarniejsze myśli. A nie daj boże jak ma wyłączony telefon! Już widzę oczyma wyobraźni, że leży gdzieś w rowie z roztrzaskaną głową cały we krwi.... i to jest silniejsze ode mnie, próbuję tak nie myśleć, bo jeszcze nigdy nic mu sie nie stało, ale te myśli są takie natrętne! przecież jest tyle racjonalnych wytłumaczeń na nieodebrane połączenia albo wyłączony telefon, ale to do mnie nie dociera. Oczywiście po chwili dzwoni i okazuje się, że wszystko jest OK.
To co ja bede miała z Madzią jak dorośnie! Wolę sobie tego nie wyobrażać! Ona poza domem a ja od okna do telefonu, od telefonu do okna!
zobacz wątek
