związek z egocentrykiem

Egocentryzm tok rozumowania, który polega na centralnym umiejscowieniu własnej osoby w świecie. Przekonanie o tym, że jest się najważniejszą osobą, a świat "kręci się wokół niej".

Osoba egocentryczna postrzega cały świat wyłącznie z własnego punktu widzenia, poprzez absolutyzowanie własnych doświadczeń, obserwacji i przemyśleń, a marginalizowanie opinii pochodzących od innych osób. Jest głęboko przekonana, że świat wygląda dokładnie tak, jak jej się wydaje i na tej podstawie określa własne relacje z resztą otoczenia, a szczególnie wobec innych ludzi. Osoba taka uważa, że świat funkcjonuje zgodnie z jej mniemaniem, lub że najlepiej by było, gdyby tak funkcjonował, jak ona to postrzega. Efektem tego jest pogląd, iż wszyscy pozostali ludzie powinni postępować tak, jak uważa dana osoba, a szczególnie, że powinni oni postępować w określony sposób (najczęściej korzystny) wobec niej samej. Osoba egocentryczna często obraża i drwi z innych niż swoja opinii, a broni własnej, nawet w sytuacji, gdy ma przeciw niej setki trafnych argumentów.

Ta teoria w 100000% pasuje do mojego byłego narzeczonego.

Ja go traktowałam jak relikwie, świętość, latałam za nim, obchodziłam się jak z jajeczkiem, żeby czasem nie urazić, no i kochałam na maxa (wiele tu moich postów o mojej miłości do niego, o tym jaki cudowny, a zarazem trudny). No a on dawał mi jakieś resztki miłości, nie chciał słuchać, gdy mówiłam o moich pragnieniach i potrzebach- podważał je, bo skoro on nie potrzebował tego co ja to nie dopuszczał do siebie i nie wierzył w to, że ja mam takie pragnienia. Obrażał się, gdy zwracałam mu uwagę, i... NIE CHCIAŁ ROZMAWIAĆ. Powtarzał "Ty masz problem to se miej, mnie do tego nie mieszaj, ja chcę mieć spokój", lekceważył gdy prosiłam żeby się pogodzić, kpił, drwił i olewał a ja się poniżałam. Nie wspierał mnie i mną manipulował. Wszystko to widziałam, ale i tak kochałam, tłumaczyłam sama przed sobą i wierzyłam naiwnie, że kiedyś się zmieni, wmawiałam że jest wyjątkowy. Nie poświęcał mi 100% uwagi, nie dawał bliskości w postaci pocałunków, pieszczot dotyku (bardzo rzadko), bo na pierwszym miejscu zawsze były jego przyjemności a ja musiałam to akceptować. Odzywał się rzadko w ciągu dnia i mimo setek próśb żeby zwiększył częstotliwość bo ja tego potrzebuje, to i tak miał to gdzieś, uważał to za dziecinadę i nie traktował moich próśb poważnie. Nie zabierał do kina, czy na kolację (raz, dwa razy do roku) i jak się upomniałam to był oburzony i zły i mówił "to Ty mnie zabierz jak Ci się coś nie podoba". Poza tym twierdził, że skoro mnie kocha, zaręczył się ze mną i chce być ze mną na zawsze to nie powinnam oczekiwać innych dowodów miłości. Liczył się on, jego pasje, jego życie, telewizor, komputer, mecze, treningi. Ja musiałam się do tego wszystkiego dostosować, spotykać kiedy mu pasuje i to ja przychodziłam do niego do domu a on nawet nie raczył wstać i przywitać mnie w drzwiach tylko wołał "otwarte" i siedział na komputerze, nie odwoził mnie też do domu i nie mogłam i tak narzekać, no bo jak to zrobiłam to zostałam ukarana w postaci jego chłodu, nie odzywania się i braku kontaktu. No i to ciągłe obwinianie mnie o wszystko, to szantażysta emocjonalny, bo tylko oni posługują się takim narzędziem jak wpajanie komuś nieustannie poczucia winy. Zawsze podczas kłótni stawiał mnie pod murem, nie chciał rozmawiać, pogodzić się nie chciał, więc pytałam roztrzęsiona "co teraz"?, a on na to "NIE WIEM". Nie wiedziałam wtedy co robić, czułam jakby mnie ktoś dusił, a on siadał, włączał tv, lub śpiewał i grał w tym czasie na gitarze, żeby pokazać mi jak głęboko ma to wszystko w d...e. Nigdy nie wyciągał ręki do zgody, bo to on uważał się za skrzywdzonego i nawet gdy ja przepraszałam to potrzebował kilku dni żeby wróciło wszystko do normalności. Często powtarzał "chciałaś mnie takiego-to masz, skoro przed chwilą nie odpowiadało ci jaki byłem i zwróciłaś mi uwagę to teraz proszę, to twoja wina, ty mnie sprowokowałaś." Kiedy mówiłam mu, że wszyscy ludzie się kłócą, ale po chwili rozmowy się godzą jeśli to była błahostka (a u nas były tylko spięcia o pierdoły), on mi wtedy mówił "jak się z tobą od razu pogodzę to nie będziesz miała żadnej nauczki i za chwilę znowu zwrócisz mi uwagę, muszę być konsekwentny". Swoim lekceważeniem doprowadzał czasem do tego, że chcąc zwrócić jego uwagę zachowywałam się histerycznie,a on śmiał się i mówił "no proszę, krzycz dalej, pokaż na co cię stać, pokaż jak się nie potrafisz kontrolować". Czasem nie wytrzymywałam i mówiłam, że jak tak dalej będzie mnie traktował to oddam pierścionek i odejdę, na co on "proszę bardzo, odejdź, zrób to, ja cie na silę nie trzymam". Uważał że to jest dobre postępowanie, że nie robi nic złego. No ale przy ludziach, znajomych, rodzinie to po prostu IDEAŁ, facet z klasą, wdziękiem, kulturą. Nie mogłam czasem na to patrzeć jak zgrywa dżentelmena przy innych a np chwilę wcześniej gdy byliśmy sami był dla mnie okrutny.
Nie brał pod uwagę tego że ja jako inna istota mogę mieć inne zdanie i inne potrzeby. Mówił, że jest dobrym człowiekiem i nikt nie będzie mu zwracał uwagi o to co robi źle lub czego nie robi.Tresował mnie jak zwierzątko jakieś. Nigdy nie krzyczał, ani nie wyzywał, ale to co robił z moją psychiką było dla mnie torturą. A teraz wszystko zobaczyłam czarno na białym i wzięłam życie w swoje ręce... Miał oczywiści także i plusy, nie jest złym człowiekiem, ale mi nie dał miłości i wszystkich innych rzeczy jakie w związku są podstawą. Po dwóch latach miarka się przebrała. Nie ma możliwości dogadać się z takim człowiekiem, bo on nigdy nie traktuje twojego zdania poważnie, a jak żyć z kimś kto nie odbiera ciebie i twoich oczekiwań na serio. Nie wiedziałam że jest egocentrykiem, ktoś ostatnio tak go nazwał a ja sprawdziłam na necie i jak w mordę strzelił wszystko pasuje. Czułam się niszczona przez niego, ale tak kochałam, że chciałam być pomimo wszystko, ale zrobiłam rozrachunek i stwierdziłam, że tego jest zbyt dużo, że on mnie kiedyś wykończy, że nie warto się tak poświęcać, jeśli ktoś ciebie nie szanuje. On sobie z tego sprawy nie zdaje, on myśli że z nim wszystko ok, że postępuje w porządku, no a jeśli tak myśli to się nie zmieni, bo pierwszym krokiem do zmiany jest uświadomienie sobie swoich błędów, choć to nawet nie błąd tylko jego osobowość, więc nie ma szans na zmianę. Zdecydowałam się na rozstanie mimo iż byłam zaręczona, wyznaczona była data ślubu, zamówiona sala i orkiestra. Uratowałam chyba swoje życie... Teraz trudny okres przede mną, choć narazie dobrze sobie radzę to zapewne przyjdą trudne chwile. Wierzę jednak że los wynagrodzi mi moją odwagę i podaruje kogoś kto będzie mnie kochał, szanował i liczył się ze mną...

A czy ktoś z Was miał do czynienia z egocentrykiem i jak to u Was wyglądało?