Widok
OBYCZAJE ŚLUBNE - polecam - bardzo ciekawe
AFRYKA
Wesele na czarnym kontynencie czyli w Afryce znacznie odbiega w swych zwyczajach od powszechnie nam znanych obrządków weselnych w kulturze europejskiej. Niestety również w Afryce powoli współczesna kultura, przywożona przez turystów z Europy czy Ameryki, a także przez rodowitych afrykańczyków, wypiera tradycję. Te zwyczaje, które jeszcze przetrwały świadczą o pięknie prastarych obrzędów i obyczajów.
W Maroko, wśród Berberów , dziewice przyciągają uwagę zalotników na festynie panien w wiosce Imilshil w górach Wysokiego Atlasu. Gdy konkurent zdobędzie aprobatę rodziców dziewczyny wówczas rozpoczyna się długi okres zalotów. Według prawa marokańskiego dziewczyna nie może wyjść za mąż przed ukończeniem 16 lat, jednak wielu Berberów rządzi się własnymi prawami. Dla kobiet rozwiedzionych i wdów festyn w Imilshil jest miejscem, gdzie targu czasem dobija się na miejscu. Przed ślubem młodej dziewczyny matka maluje jej nogi henną, która według wierzeń ludu Ait Hadidu odpędzi od niej dżiny, czyli złe duchy. Udzielając dziewczynie błogosławieństwa przed ślubem, matka składa pocałunek na jej kolanie. Po przyjęciu błogosławieństwa dziewczyna uda się na mule do domu męża. Gdy dotrze na miejsce, któraś z jego krewnych przeniesie ją z muła do nowego domu, pilnując, by nie dotknęła stopą ziemi i uniknęła ryzyka kontaktu ze złymi duchami. Wypełnione biesiadami dni przeplatają się z nocami tańca i śpiewu na cześć panny młodej, która zawładnęła wątrobą mężczyzny ( wg Berberów wątroba odpowiada za miłość mężczyzny do kobiety).
W Etiopii, w dolinie rzeki Omo żyje lud Karo . Piękno etiopskiej doliny rzeki Omo podkreśla urodę ludu, który z upodobaniem upiększa swoje ciała. Źródłem ozdób
dla nie więcej niż pięciuset Karo są natura i hadel. Kiedy dziewczyna z plemienia Karo osiąga wiek dojrzewania, znosi ból rytualnego nacinania skóry brzucha ostrym narzędziem, poczym w rany wcierany jest popiół, który nadaje zagojonym bliznom kształt misternego, wypukłego wzoru. Czyni to kobietę bardziej ponętną - jak mówią mężczyźni z plemienia Karo. Gdy mija lato, kończy się zbieranie fasoli, kukurydzy i sorgo, a rozpoczyna się pora zalotów. Wszyscy, którzy liczą na dobrą partię , wymalowani ( w makijażu ze sproszkowanej rudy żelaza, żółtej skały i białej kredy ) i wystrojeni w korale i aluminiowe bransolety, łączą się w żywiołowych tańcach. Mężczyźni starają się zachęcić do zabawy wybraną partnerkę, kręcąc biodrami. W ten sposób rozpoczyna się wieczór rytmicznego tańca i śpiewów. Wielu mężczyzn podniecenie doprowadzi do zaręczyn, wesela i wspólnego życia.
W Nigerze żyje lud Wodaabe. Tylko wśród pasterskich nomadów Wodaabe istnieje zwyczaj, że kuzyni w tym samym wieku, nazywani woldibi, związani wspólnym dorastaniem, czasem dzielą też afekt do tej samej dziewczyny. Jeśli poślubia ona jednego z nich, drugi jest w ich domu mile widziany, a nawet - za zgodą kobiety - gości w jej łożu. Zasady społeczne są dla Wodaabe najważniejsze. Kodeks zachowań podkreśla znaczenie powściągliwości i skromności - semtindi. Widowiska i popisy przystoją tylko podczas dorocznego święta Worso, celebrującego narodziny, które miały miejsce tego roku. Wówczas kobiety ozdabiają łoża ofiarowane im przez mężów po urodzeniu pierwszego dziecka. Kobiety ozdabiają łoże plastikowymi frędzlami, wstęgami, cekinami i piłkami plażowymi. Te kobiety, które zrobią najładniejszą dekorację nagradzane są piosekami, które później tworzą historię Wodaabe przekazywaną ustnie.
W Kenii wsród ludu Suahili w kenijskim Lamu kobiety mówią oczami wszystko to czego nie wolno wypowiadać im słowami. Kobiety żyjące w systemie społecznej segregacji, według surowego prawa islamu, mają twarze osłonięte czarną zasłoną zwaną bui-bui. W miejscach publicznych mogą przyciągać uwagę mężczyzn tylko wówczas, kiedy pojawiają się tam z przyjaciółmi. Większość małżeństw jest planowana.
Przed ślubem kobieta jest poddawana serii zabiegów upiększających. Włosy rosnące poniżej szyi zostają usunięte. Następnie jest masowana i perfumowana olejkami.Gałązkami umoczonymi w hennie inne kobiety malują jej nogi i ręce w misterne wzory. Jedna ze starszych kobiet z plemienia zw. somo uczy młodą kobietę mającą wkrótce wyjść za mąż, jak przynieść mężowi rozkosz. Czasem nawet czeka w pobliżu, by w razie kłopotów ze skonsumowaniem małżeństwa wspomóc nowożeńców radą.
W dniu ślubu pan młody podnosi woalkę oblubienicy, by po raz pierwszy zobaczyć jej twarz, po czym wręcza jej naszynik ze złota lub z koralu. Tradycja mówi, że przewagę w małżeństwie osiągnie to z nich, którego dłoń znajdzie się wtedy na wierzchu. Małżeństwo przypieczętuje ceremonia w meczecie odbywająca się w męskim gronie.
Natomiast wśród Masajów w kenijskim Loita Hills obrządek przygotowania młodej kobiety do uroczystości zaślubin wygląda nieco inaczej.
Zanim kobieta opuści dom ojciec pobłogosławi ją, wypluwając odrobinę mleka na jej głowę i piersi wypowiadając słowa: " Mekinczu enkai enkera kumok " - co znaczy " Niech Bóg da ci dużo dzieci ". Gdy kobieta opuści wreszcie dom, rodzina i przyjaciele przypomną jej jeszcze aby nie ogądała się za siebie, w przesądnym przekonaniu, że mogłaby zamienić się w kamień. Jeden z druhów pana młodego będzie pilnować, by nic nie stanęło na przeszkodzie w jej drodze do nowego domu. Będzie usuwał gałęzie i liście spod jej nóg, a nawet przenosił ją przez strumienie. Na orszak weselny czekają kobiety z rodziny pana młodego. Żeby odędzić nieszczęścia, obrzucają młodą kobietę wyzwiskami. Potem przyklepują pełne garście krowiego łajna na czubku jej głowy. Jak zniesie zniewagi, pokaże jak poradzi sobie z trudami małżeństwa. Przed chatą teściowej kobieta uczyni zadość kolejnemu zwyczajowi: formalnie odmówi wejścia, nim nie zadowolą jej prezenty od członów rodziny pana młodego. Łzy podczas wesela mogą wyrażać prawdziwy smutek masajskich dziewcząt ponieważ muszą się one godzić na aranżowanie małżeństwa z dużo starszymi mężczyznami, których prawie nie znają.
W Afryce Południowej gdzie żyje lud Ndzundza Ndebele wypasający bydło oraz uprawiający proso i kukurydzę, ślub odbywa się w trzech etapach, które mogą zakończyć się nawet po kilku latach. Zaczyna się on negocjonowaniem loboli, czyli ceny za pannę, płatnej w ratach w gotówce i inwentarzu.
Drugi etap polega na dwutygodniowym odosobnieniu przyszłej panny młodej, podczas którego inne kobiety uczą ją, jak być dobrą żoną.
Wychodząc z odosobnienia kobieta przywdziewa bogato zdobiony strój noszony przez nią podczas obrzędów inicjacyjnych, które uczyniły z niej kobietę. Barwne opaski ozdobione paciorkami zw. golwani otaczają jej talię i nogi, podkreślając zmysłowe krągłości, które są bardzo cenione w plemieniu Ndebele.
Następnie przychodzi czas na pokaz skromności. Kobieta stoi ze spuszczonymi oczyma owinięta w ślubny koc, który będzie zakładać do końca życia na specjalne okazje. Przed dziedzińcem krewnych przyszła panna młoda zasłania się parasolką, rekwizytem zachodnim zaadaptowanym przez kobiety Ndebele do podkreślenia swojej skromności.
Młoda kobieta zostanie prawdziwą żoną, kiedy przejdzie trzeci etap tzn. urodzi mężowi dziecko.
W Namibii gdzie żyje plemię Himba, w półmroku chaty matka nakłada swej piętnastoletniej córce ekori - ozdobny skórzany czepiec przekazywany przez matki córkom, które wychodzą za mąż. Gdy panna młoda zostanie zwyczajowo porwana przez oblubieńca i jego rodzinę , wówczas rozwinie ekori ( jego tył przypomina uszy i rogi krowy) aby zakryło jej twarz. Życie plemienia Himba, pasterzy żyjących w Kaokoweld w północno-zachodniej Namibii, przeniknięte jest symbolizmem.
Kobiety smarują się ochrą i tłuszczem z mleka krowiego zmieszanego z żywicą i ziołami. Głęboki, czerwony kolor ziemi i krwi symbolizuje życie. Przed obrzędem zaślubin dziewczyna zostaje namaszczona świeżą warstwą mazidła.
W przeddzień zaślubin odbywa się przygrywka do ślubnych obrzędów. W rytm śpiewu, najbliższa przyjaciółka panny młodej prowadziła taniec ondżongo, wzbiła tumany kurzu własnym żywiołowym tańcem.
Po przybyciu do domu męża, pannę młodą poucza się z jakich obowiązków musi się wywiązać. Następnie najbliżsi męża okazują jej akceptację, namaszczając ramiona, piersi i brzuch panny młodej z mleka krów pana młodego.
GRECJA
W Grecji zaręczyny odbywają się przez wymianę obrączek w obecności rodziny i przyjaciół. Po zaręczynach zawsze urządzane jest świętowanie. Zwykle jest ono tak uroczyste jak ślub. W Grecji prawie zawsze ślub odbywa się w sobotę.
W środę przed ślubem wykonuje się rytualne " sporządzanie zaczynu". Krewni zaproszeni przychodzą do domu i pilnują czy mąka została przesiana zarówno przez chłopców jak i przez dziewczęta. Cały ten zabieg odbywa się w ciszy i skupieniu, aż będzie przesiana wystarczająca ilość mąki. Pozostali goście, którzy doglądali tych zabiegów rzucają monety na szczęście i wykrzykują życzenia pod adresem pary młodej.
W piątek odbywa się ceremonia zwana " napełnianie sakwy ". Matka panny młodej wkłada miedzianą patelnię do sakwy, a panna młoda napełnia ją i inne sakwy całym dobytkiem, jaki posiada podczas gdy goście rzucają monety wśród jej rzeczy.
Kiedy " napełnianie sakwy " jest już zakończone, wóczas pan młody wysyła dzban wina do swych przyjaciół i krewnych z zaproszeniem na wesele. Ojciec panny młodej również wysyła dzban wina do swych krewnych i przyjaciół. Panna młoda, w sobotę razem z przyjaciółkami, zaprasza inne dziewczęta z okolicy na uroczystości weselne. Zamiast wina rozdaje słodycze.
Najważniejszą osobą na ślubie nie jest pan młody ani ksiądz, ale koumbaros albo sponsor. Zwykle jest nim ojciec chrzestny pana młodego, może to być inny mężczyzna określany jako osoba wielkiego honoru.
Orszak weselny rozpoczyna swój pochód w domu pana młodego, gdzie na domie wzniesiona zostaje flaga ślubna. Następnie flaga wskazuje drogę uchownemu, panu młodemu i jego rodzinie do domu panny młodej. Po przybyciu orszaku weselnego do domu panny młodej, matka panny młodej ofiarowuje panu młodemu wino i przypina mu kwiat do klapy marynarki. Po wypiciu wina przez pana młodego, panna młoda udaje się do kościoła prowadzona pod rękę przez swego krewnego ( zawsze mężczyznę), a pozostali goście odprowadzają ich tworząc orszak ślubny.
Podczas ceremonii weselnej para młodych zostaje ukoronowana przez najważniejszą osobę uroczystości(koumbaros) co symbolizuje, że stają się oni Królem i Królową swego związku, ,jako mąż i żona. Grecką tradycją weselną jest taniec w kręgu, znany m. in. z filmu Zorba, który jest wykonywany przez gości. Stroiki z migdałów w lukrze są rozdawane gościom jako podziękowanie za przyjęcie zaproszenia na ślub i uczestniczenie w uroczystości weselnej.
Po zakończeniu uroczystości weselnej panna młoda udaje się do domu pana młodego, gdzie ponownie zawieszona zostaje flaga ślubna. Następnie panna młoda umieszcza kawałek starego żelaza na dachu co ma symbolizować siłę jej nowego domu.
JAPONIA
Współczesne wesele japońskie jest świętowane w różny sposób. Wiele par urządza wesele w tradycji japońskiej, ale coraz częściej pary wybierają zachodni styl uroczystości weselnych.
Tradycyjny ślub kościelny jest utrzymany w stylu Shinto, uroczystość ślubna odbywa się w świątyni. Obecnie świątynia może znajdować się w hotelu, w którym odbywa się przyjęcie weselne. Ksiądz prowadzi ceremonię, w której uczestniczy tylko najbliższa rodzina pary młodej. W trakcie uroczystości ślubnej młoda para poddana jest rytualnemu oczyszczaniu, pije sake i pan młody czyta tekst deklaracji małżeńskiej. Pod koniec uroczystości młodzi składają symboliczną ofiarę kami. Para młoda jest ubrana w tradycyjne kimono.
Po uroczystości ślubnej para młoda wita wszystkich gości przybyłych na wesele. Zwykle zaproszonych jest około 20 do 200 gości, wśród których są krewni, przyjaciele, współpracownicy oraz szefowie panny młodej i pana młodego. Wesele zwykle rozpoczyna się wprowadzeniem gości przez parę młodą do sali, w której się ono odbędzie. Następnie wnoszone są potrawy. Niektórzy goście wnoszą swój wkład w uroczystość weselną w postaci przemówień, piosenek i innych podobnych atrakcji. W czasie wesela pan młody, a szczególnie panna młoda kilkakrotnie zmienia strój. Na zakończenie uroczystości weselnej para młoda dziękuje wszystkim przybyłym gościom za uczestnictwo w zabawie.
W trakcie wesela wznoszonych jest wiele toastów za zdrowie pary młodej, jest wiele przemówień wygłaszanych przez starszych gości, gości honorowych do młodych małżonków. Weselne menu zawiera rybę Kai, jest to tradycyjna rybna potrawa mająca przynosić szczęście, czerwony ryż, glony brunatnice i sake.
W ostatnich latach Japończycy wprowadzili wiele zwyczajów zaczerpniętych z zachodu do swych obrządków weselnych. Wiele kobiet wybiera białą suknię zamiast tradycyjnego kimona. Młodzi chcą brać ślub w obrządku chrześcijańskim. Wprowadzono rytuał krojenia tortu, wymiany obrączek, wyjazdu w podróż poślubną
OBYCZAJE ŻYDOWSKIE
Zgodnie ze starą tradycją żydowską wesele może odbywać się w sobotę wieczorem lub w niedzielę. W mniej ortodoksyjnych środowiskach ślub można brać każdego dnia z wyjątkiem soboty, która jest dniem poświęconym modlitwie. Ślub najczęściej odbywa się w synagodze. Nieodłącznym elementem ślubnym jest baldachim, pod którym stają narzeczeni. Wystarczy ustawić go gdziekolwiek i uroczystość zaślubin może się zacząć. Ceremonia ślubna trwa ponad godzinę, towarzyszą jej śpiew i muzyka. Baldachim symbolizuje namiot, w którym (w dawnych czasach) - daleko od koczujących wokół ludzi - konsumowano małżeństwo.
Goście gromadzą się wokół baldachimu według wcześniej ustalonego porządku. Mężczyźni obecni na uroczystości noszą nakrycia głowy, kobiety również, choć nie są one zobowiane do tego. W czasie ślubu ortodoksyjnego mężczyźni i kobiety zawsze stoją oddzielnie. Rodzina pary młodej stoi przy baldachimie.
Synagogę, w której odbywa się ślub, dekoruje się kwiatami. Baldachim (huppa) ozdobiony jest kwiatami, wstążkami, czasem wspaniałymi haftami. Pod nim stoi mały stolik nakryty białym obrusem, a na stole powinien stać kielich na rytualne wino. Pod baldachimem, obok stolika, na młodą parę czekają rabin i kantor. Następnie, w ściśle określonej kolejności, wchodzą rodziny państwa młodych. Najpierw dziadkowie, rodzeństwo, ojczym (jeśli matka jest rozwiedziona lub owdowiała) panny młodej oraz jej krewni (ciotki, wujowie, dalsi i bliżsi kuzyni) oraz rodzice dziewczynek sypiących kwiatki i niosących welon. Później wchodzą dziadkowie i rodzeństwo pana młodego oraz jego krewni i rodzice chłopca niosącego poduszkę z obrączkami. Dalej w orszaku idą druhny i drużbowie, a za nimi chłopczyk z obrączkami. Na końcu wchodzi pan młody prowadzony przez rodziców, a za nim panna młoda w asyście swoich rodziców. Pannę młodą poprzedzają dziewczynki sypiące kwiaty. Rodzina i krewni panny młodej gromadzą się z prawej strony baldachimu, a pana młodego - z lewej.
W dniu ślubu państwo młodzi oczekują na ceremonię w oddzielnych pomieszczeniach ponieważ nie powinni się widzieć. Tam też przyjmują bliskich. Ceremonii zaślubin dokonuje rabin. Najpierw prosi małżonków i świadków o podpisanie aktu ślubu (ketuby), w którym wymienione są wzajemne zobowiązania moralne i materialne małżonków. Natomiast kontrakt ślubny rabin sporządza osobiście. Po zakończeniu uroczystości ślubnych, młoda małżonka w widocznym miejscu swego domu, powiesi oprawiony kontrakt ślubny.
Po podpisaniu aktu ślubu narzeczeni wraz z orszakiem przechodzą pod baldachim, gdzie panna młoda zatacza trzy koła, które symbolizują trzy obowiązki męża: wyżywienie żony i rodziny, odzianie i płodzenie dzieci. Rabin udziela tzw. "siedmiu błogosławieństw" młodym małżonkom, których wcześniej poucza o obowiązkach małżeńskich. Błogosławi kielich wina, który po nałożeniu obrączki pannie młodej, wychylają nowożeńcy. W "siedmiu błogosławieństwach" dziękuje Bogu za stworzenie świata i ludzkości oraz za przetrwanie Żydów i Izraela. Przypomina, że życie człowieka powinno być poświęcone doskonaleniu świata na chwałę Bożą. Życzy młodej parze szczęśliwego pożycia. Na zakończenie uroczystości ślubnych para młoda rozgniatają nogą kielich owinięty serwetą. Wówczas goście wołają "Mazel Tow". Jest to symboliczny gest wykonywany na pamiątkę zniszczenia świątyni w Jerozolimie. Ma on przypominać, że nawet w najbardziej radosnym momencie życia należy pamiętać o troskach, które mogą nadejść.
Ślub i wesele odbywają się w salach recepcyjnych synagogi, w klubach, w restauracjach. Zapraszanych bywa 100, 200, a nawet 500 osób. W trakcie uczty weselnej odbywa się błogosławienie chały. Kiedy wszyscy goście zostaną poczęstowani cząstkami plecionego ciasta czyli chały, a panna młoda będzie już obniesona na krześle wokół sali, wówczas zaczynają się tańce. Zwykle do tańca przygrywają trzy orkiestry; kapela żydowska, konwencjonalny zespół muzyczny i inny, aby zaspokoić muzyczne gusty wszystkich gości. Menu weselne z reguły składa się z trzech czy czterech dań, podawanych z winem oraz różnorodnych deserów. Jeżeli gospodarze są ortodoksyjni wtedy potrawy są koszerne, przygotowane według bardzo ściśle określonych zasad. Niezależnie od religijnych poglądów zabawa trwa całą noc.
Państwo młodzi, tak jak w innych kulturach i religiach, otrzymują prezenty ślubne
Źródło: "Ślub żydowski" Zofia Ziffer-Korzeniowska
Wesele na czarnym kontynencie czyli w Afryce znacznie odbiega w swych zwyczajach od powszechnie nam znanych obrządków weselnych w kulturze europejskiej. Niestety również w Afryce powoli współczesna kultura, przywożona przez turystów z Europy czy Ameryki, a także przez rodowitych afrykańczyków, wypiera tradycję. Te zwyczaje, które jeszcze przetrwały świadczą o pięknie prastarych obrzędów i obyczajów.
W Maroko, wśród Berberów , dziewice przyciągają uwagę zalotników na festynie panien w wiosce Imilshil w górach Wysokiego Atlasu. Gdy konkurent zdobędzie aprobatę rodziców dziewczyny wówczas rozpoczyna się długi okres zalotów. Według prawa marokańskiego dziewczyna nie może wyjść za mąż przed ukończeniem 16 lat, jednak wielu Berberów rządzi się własnymi prawami. Dla kobiet rozwiedzionych i wdów festyn w Imilshil jest miejscem, gdzie targu czasem dobija się na miejscu. Przed ślubem młodej dziewczyny matka maluje jej nogi henną, która według wierzeń ludu Ait Hadidu odpędzi od niej dżiny, czyli złe duchy. Udzielając dziewczynie błogosławieństwa przed ślubem, matka składa pocałunek na jej kolanie. Po przyjęciu błogosławieństwa dziewczyna uda się na mule do domu męża. Gdy dotrze na miejsce, któraś z jego krewnych przeniesie ją z muła do nowego domu, pilnując, by nie dotknęła stopą ziemi i uniknęła ryzyka kontaktu ze złymi duchami. Wypełnione biesiadami dni przeplatają się z nocami tańca i śpiewu na cześć panny młodej, która zawładnęła wątrobą mężczyzny ( wg Berberów wątroba odpowiada za miłość mężczyzny do kobiety).
W Etiopii, w dolinie rzeki Omo żyje lud Karo . Piękno etiopskiej doliny rzeki Omo podkreśla urodę ludu, który z upodobaniem upiększa swoje ciała. Źródłem ozdób
dla nie więcej niż pięciuset Karo są natura i hadel. Kiedy dziewczyna z plemienia Karo osiąga wiek dojrzewania, znosi ból rytualnego nacinania skóry brzucha ostrym narzędziem, poczym w rany wcierany jest popiół, który nadaje zagojonym bliznom kształt misternego, wypukłego wzoru. Czyni to kobietę bardziej ponętną - jak mówią mężczyźni z plemienia Karo. Gdy mija lato, kończy się zbieranie fasoli, kukurydzy i sorgo, a rozpoczyna się pora zalotów. Wszyscy, którzy liczą na dobrą partię , wymalowani ( w makijażu ze sproszkowanej rudy żelaza, żółtej skały i białej kredy ) i wystrojeni w korale i aluminiowe bransolety, łączą się w żywiołowych tańcach. Mężczyźni starają się zachęcić do zabawy wybraną partnerkę, kręcąc biodrami. W ten sposób rozpoczyna się wieczór rytmicznego tańca i śpiewów. Wielu mężczyzn podniecenie doprowadzi do zaręczyn, wesela i wspólnego życia.
W Nigerze żyje lud Wodaabe. Tylko wśród pasterskich nomadów Wodaabe istnieje zwyczaj, że kuzyni w tym samym wieku, nazywani woldibi, związani wspólnym dorastaniem, czasem dzielą też afekt do tej samej dziewczyny. Jeśli poślubia ona jednego z nich, drugi jest w ich domu mile widziany, a nawet - za zgodą kobiety - gości w jej łożu. Zasady społeczne są dla Wodaabe najważniejsze. Kodeks zachowań podkreśla znaczenie powściągliwości i skromności - semtindi. Widowiska i popisy przystoją tylko podczas dorocznego święta Worso, celebrującego narodziny, które miały miejsce tego roku. Wówczas kobiety ozdabiają łoża ofiarowane im przez mężów po urodzeniu pierwszego dziecka. Kobiety ozdabiają łoże plastikowymi frędzlami, wstęgami, cekinami i piłkami plażowymi. Te kobiety, które zrobią najładniejszą dekorację nagradzane są piosekami, które później tworzą historię Wodaabe przekazywaną ustnie.
W Kenii wsród ludu Suahili w kenijskim Lamu kobiety mówią oczami wszystko to czego nie wolno wypowiadać im słowami. Kobiety żyjące w systemie społecznej segregacji, według surowego prawa islamu, mają twarze osłonięte czarną zasłoną zwaną bui-bui. W miejscach publicznych mogą przyciągać uwagę mężczyzn tylko wówczas, kiedy pojawiają się tam z przyjaciółmi. Większość małżeństw jest planowana.
Przed ślubem kobieta jest poddawana serii zabiegów upiększających. Włosy rosnące poniżej szyi zostają usunięte. Następnie jest masowana i perfumowana olejkami.Gałązkami umoczonymi w hennie inne kobiety malują jej nogi i ręce w misterne wzory. Jedna ze starszych kobiet z plemienia zw. somo uczy młodą kobietę mającą wkrótce wyjść za mąż, jak przynieść mężowi rozkosz. Czasem nawet czeka w pobliżu, by w razie kłopotów ze skonsumowaniem małżeństwa wspomóc nowożeńców radą.
W dniu ślubu pan młody podnosi woalkę oblubienicy, by po raz pierwszy zobaczyć jej twarz, po czym wręcza jej naszynik ze złota lub z koralu. Tradycja mówi, że przewagę w małżeństwie osiągnie to z nich, którego dłoń znajdzie się wtedy na wierzchu. Małżeństwo przypieczętuje ceremonia w meczecie odbywająca się w męskim gronie.
Natomiast wśród Masajów w kenijskim Loita Hills obrządek przygotowania młodej kobiety do uroczystości zaślubin wygląda nieco inaczej.
Zanim kobieta opuści dom ojciec pobłogosławi ją, wypluwając odrobinę mleka na jej głowę i piersi wypowiadając słowa: " Mekinczu enkai enkera kumok " - co znaczy " Niech Bóg da ci dużo dzieci ". Gdy kobieta opuści wreszcie dom, rodzina i przyjaciele przypomną jej jeszcze aby nie ogądała się za siebie, w przesądnym przekonaniu, że mogłaby zamienić się w kamień. Jeden z druhów pana młodego będzie pilnować, by nic nie stanęło na przeszkodzie w jej drodze do nowego domu. Będzie usuwał gałęzie i liście spod jej nóg, a nawet przenosił ją przez strumienie. Na orszak weselny czekają kobiety z rodziny pana młodego. Żeby odędzić nieszczęścia, obrzucają młodą kobietę wyzwiskami. Potem przyklepują pełne garście krowiego łajna na czubku jej głowy. Jak zniesie zniewagi, pokaże jak poradzi sobie z trudami małżeństwa. Przed chatą teściowej kobieta uczyni zadość kolejnemu zwyczajowi: formalnie odmówi wejścia, nim nie zadowolą jej prezenty od członów rodziny pana młodego. Łzy podczas wesela mogą wyrażać prawdziwy smutek masajskich dziewcząt ponieważ muszą się one godzić na aranżowanie małżeństwa z dużo starszymi mężczyznami, których prawie nie znają.
W Afryce Południowej gdzie żyje lud Ndzundza Ndebele wypasający bydło oraz uprawiający proso i kukurydzę, ślub odbywa się w trzech etapach, które mogą zakończyć się nawet po kilku latach. Zaczyna się on negocjonowaniem loboli, czyli ceny za pannę, płatnej w ratach w gotówce i inwentarzu.
Drugi etap polega na dwutygodniowym odosobnieniu przyszłej panny młodej, podczas którego inne kobiety uczą ją, jak być dobrą żoną.
Wychodząc z odosobnienia kobieta przywdziewa bogato zdobiony strój noszony przez nią podczas obrzędów inicjacyjnych, które uczyniły z niej kobietę. Barwne opaski ozdobione paciorkami zw. golwani otaczają jej talię i nogi, podkreślając zmysłowe krągłości, które są bardzo cenione w plemieniu Ndebele.
Następnie przychodzi czas na pokaz skromności. Kobieta stoi ze spuszczonymi oczyma owinięta w ślubny koc, który będzie zakładać do końca życia na specjalne okazje. Przed dziedzińcem krewnych przyszła panna młoda zasłania się parasolką, rekwizytem zachodnim zaadaptowanym przez kobiety Ndebele do podkreślenia swojej skromności.
Młoda kobieta zostanie prawdziwą żoną, kiedy przejdzie trzeci etap tzn. urodzi mężowi dziecko.
W Namibii gdzie żyje plemię Himba, w półmroku chaty matka nakłada swej piętnastoletniej córce ekori - ozdobny skórzany czepiec przekazywany przez matki córkom, które wychodzą za mąż. Gdy panna młoda zostanie zwyczajowo porwana przez oblubieńca i jego rodzinę , wówczas rozwinie ekori ( jego tył przypomina uszy i rogi krowy) aby zakryło jej twarz. Życie plemienia Himba, pasterzy żyjących w Kaokoweld w północno-zachodniej Namibii, przeniknięte jest symbolizmem.
Kobiety smarują się ochrą i tłuszczem z mleka krowiego zmieszanego z żywicą i ziołami. Głęboki, czerwony kolor ziemi i krwi symbolizuje życie. Przed obrzędem zaślubin dziewczyna zostaje namaszczona świeżą warstwą mazidła.
W przeddzień zaślubin odbywa się przygrywka do ślubnych obrzędów. W rytm śpiewu, najbliższa przyjaciółka panny młodej prowadziła taniec ondżongo, wzbiła tumany kurzu własnym żywiołowym tańcem.
Po przybyciu do domu męża, pannę młodą poucza się z jakich obowiązków musi się wywiązać. Następnie najbliżsi męża okazują jej akceptację, namaszczając ramiona, piersi i brzuch panny młodej z mleka krów pana młodego.
GRECJA
W Grecji zaręczyny odbywają się przez wymianę obrączek w obecności rodziny i przyjaciół. Po zaręczynach zawsze urządzane jest świętowanie. Zwykle jest ono tak uroczyste jak ślub. W Grecji prawie zawsze ślub odbywa się w sobotę.
W środę przed ślubem wykonuje się rytualne " sporządzanie zaczynu". Krewni zaproszeni przychodzą do domu i pilnują czy mąka została przesiana zarówno przez chłopców jak i przez dziewczęta. Cały ten zabieg odbywa się w ciszy i skupieniu, aż będzie przesiana wystarczająca ilość mąki. Pozostali goście, którzy doglądali tych zabiegów rzucają monety na szczęście i wykrzykują życzenia pod adresem pary młodej.
W piątek odbywa się ceremonia zwana " napełnianie sakwy ". Matka panny młodej wkłada miedzianą patelnię do sakwy, a panna młoda napełnia ją i inne sakwy całym dobytkiem, jaki posiada podczas gdy goście rzucają monety wśród jej rzeczy.
Kiedy " napełnianie sakwy " jest już zakończone, wóczas pan młody wysyła dzban wina do swych przyjaciół i krewnych z zaproszeniem na wesele. Ojciec panny młodej również wysyła dzban wina do swych krewnych i przyjaciół. Panna młoda, w sobotę razem z przyjaciółkami, zaprasza inne dziewczęta z okolicy na uroczystości weselne. Zamiast wina rozdaje słodycze.
Najważniejszą osobą na ślubie nie jest pan młody ani ksiądz, ale koumbaros albo sponsor. Zwykle jest nim ojciec chrzestny pana młodego, może to być inny mężczyzna określany jako osoba wielkiego honoru.
Orszak weselny rozpoczyna swój pochód w domu pana młodego, gdzie na domie wzniesiona zostaje flaga ślubna. Następnie flaga wskazuje drogę uchownemu, panu młodemu i jego rodzinie do domu panny młodej. Po przybyciu orszaku weselnego do domu panny młodej, matka panny młodej ofiarowuje panu młodemu wino i przypina mu kwiat do klapy marynarki. Po wypiciu wina przez pana młodego, panna młoda udaje się do kościoła prowadzona pod rękę przez swego krewnego ( zawsze mężczyznę), a pozostali goście odprowadzają ich tworząc orszak ślubny.
Podczas ceremonii weselnej para młodych zostaje ukoronowana przez najważniejszą osobę uroczystości(koumbaros) co symbolizuje, że stają się oni Królem i Królową swego związku, ,jako mąż i żona. Grecką tradycją weselną jest taniec w kręgu, znany m. in. z filmu Zorba, który jest wykonywany przez gości. Stroiki z migdałów w lukrze są rozdawane gościom jako podziękowanie za przyjęcie zaproszenia na ślub i uczestniczenie w uroczystości weselnej.
Po zakończeniu uroczystości weselnej panna młoda udaje się do domu pana młodego, gdzie ponownie zawieszona zostaje flaga ślubna. Następnie panna młoda umieszcza kawałek starego żelaza na dachu co ma symbolizować siłę jej nowego domu.
JAPONIA
Współczesne wesele japońskie jest świętowane w różny sposób. Wiele par urządza wesele w tradycji japońskiej, ale coraz częściej pary wybierają zachodni styl uroczystości weselnych.
Tradycyjny ślub kościelny jest utrzymany w stylu Shinto, uroczystość ślubna odbywa się w świątyni. Obecnie świątynia może znajdować się w hotelu, w którym odbywa się przyjęcie weselne. Ksiądz prowadzi ceremonię, w której uczestniczy tylko najbliższa rodzina pary młodej. W trakcie uroczystości ślubnej młoda para poddana jest rytualnemu oczyszczaniu, pije sake i pan młody czyta tekst deklaracji małżeńskiej. Pod koniec uroczystości młodzi składają symboliczną ofiarę kami. Para młoda jest ubrana w tradycyjne kimono.
Po uroczystości ślubnej para młoda wita wszystkich gości przybyłych na wesele. Zwykle zaproszonych jest około 20 do 200 gości, wśród których są krewni, przyjaciele, współpracownicy oraz szefowie panny młodej i pana młodego. Wesele zwykle rozpoczyna się wprowadzeniem gości przez parę młodą do sali, w której się ono odbędzie. Następnie wnoszone są potrawy. Niektórzy goście wnoszą swój wkład w uroczystość weselną w postaci przemówień, piosenek i innych podobnych atrakcji. W czasie wesela pan młody, a szczególnie panna młoda kilkakrotnie zmienia strój. Na zakończenie uroczystości weselnej para młoda dziękuje wszystkim przybyłym gościom za uczestnictwo w zabawie.
W trakcie wesela wznoszonych jest wiele toastów za zdrowie pary młodej, jest wiele przemówień wygłaszanych przez starszych gości, gości honorowych do młodych małżonków. Weselne menu zawiera rybę Kai, jest to tradycyjna rybna potrawa mająca przynosić szczęście, czerwony ryż, glony brunatnice i sake.
W ostatnich latach Japończycy wprowadzili wiele zwyczajów zaczerpniętych z zachodu do swych obrządków weselnych. Wiele kobiet wybiera białą suknię zamiast tradycyjnego kimona. Młodzi chcą brać ślub w obrządku chrześcijańskim. Wprowadzono rytuał krojenia tortu, wymiany obrączek, wyjazdu w podróż poślubną
OBYCZAJE ŻYDOWSKIE
Zgodnie ze starą tradycją żydowską wesele może odbywać się w sobotę wieczorem lub w niedzielę. W mniej ortodoksyjnych środowiskach ślub można brać każdego dnia z wyjątkiem soboty, która jest dniem poświęconym modlitwie. Ślub najczęściej odbywa się w synagodze. Nieodłącznym elementem ślubnym jest baldachim, pod którym stają narzeczeni. Wystarczy ustawić go gdziekolwiek i uroczystość zaślubin może się zacząć. Ceremonia ślubna trwa ponad godzinę, towarzyszą jej śpiew i muzyka. Baldachim symbolizuje namiot, w którym (w dawnych czasach) - daleko od koczujących wokół ludzi - konsumowano małżeństwo.
Goście gromadzą się wokół baldachimu według wcześniej ustalonego porządku. Mężczyźni obecni na uroczystości noszą nakrycia głowy, kobiety również, choć nie są one zobowiane do tego. W czasie ślubu ortodoksyjnego mężczyźni i kobiety zawsze stoją oddzielnie. Rodzina pary młodej stoi przy baldachimie.
Synagogę, w której odbywa się ślub, dekoruje się kwiatami. Baldachim (huppa) ozdobiony jest kwiatami, wstążkami, czasem wspaniałymi haftami. Pod nim stoi mały stolik nakryty białym obrusem, a na stole powinien stać kielich na rytualne wino. Pod baldachimem, obok stolika, na młodą parę czekają rabin i kantor. Następnie, w ściśle określonej kolejności, wchodzą rodziny państwa młodych. Najpierw dziadkowie, rodzeństwo, ojczym (jeśli matka jest rozwiedziona lub owdowiała) panny młodej oraz jej krewni (ciotki, wujowie, dalsi i bliżsi kuzyni) oraz rodzice dziewczynek sypiących kwiatki i niosących welon. Później wchodzą dziadkowie i rodzeństwo pana młodego oraz jego krewni i rodzice chłopca niosącego poduszkę z obrączkami. Dalej w orszaku idą druhny i drużbowie, a za nimi chłopczyk z obrączkami. Na końcu wchodzi pan młody prowadzony przez rodziców, a za nim panna młoda w asyście swoich rodziców. Pannę młodą poprzedzają dziewczynki sypiące kwiaty. Rodzina i krewni panny młodej gromadzą się z prawej strony baldachimu, a pana młodego - z lewej.
W dniu ślubu państwo młodzi oczekują na ceremonię w oddzielnych pomieszczeniach ponieważ nie powinni się widzieć. Tam też przyjmują bliskich. Ceremonii zaślubin dokonuje rabin. Najpierw prosi małżonków i świadków o podpisanie aktu ślubu (ketuby), w którym wymienione są wzajemne zobowiązania moralne i materialne małżonków. Natomiast kontrakt ślubny rabin sporządza osobiście. Po zakończeniu uroczystości ślubnych, młoda małżonka w widocznym miejscu swego domu, powiesi oprawiony kontrakt ślubny.
Po podpisaniu aktu ślubu narzeczeni wraz z orszakiem przechodzą pod baldachim, gdzie panna młoda zatacza trzy koła, które symbolizują trzy obowiązki męża: wyżywienie żony i rodziny, odzianie i płodzenie dzieci. Rabin udziela tzw. "siedmiu błogosławieństw" młodym małżonkom, których wcześniej poucza o obowiązkach małżeńskich. Błogosławi kielich wina, który po nałożeniu obrączki pannie młodej, wychylają nowożeńcy. W "siedmiu błogosławieństwach" dziękuje Bogu za stworzenie świata i ludzkości oraz za przetrwanie Żydów i Izraela. Przypomina, że życie człowieka powinno być poświęcone doskonaleniu świata na chwałę Bożą. Życzy młodej parze szczęśliwego pożycia. Na zakończenie uroczystości ślubnych para młoda rozgniatają nogą kielich owinięty serwetą. Wówczas goście wołają "Mazel Tow". Jest to symboliczny gest wykonywany na pamiątkę zniszczenia świątyni w Jerozolimie. Ma on przypominać, że nawet w najbardziej radosnym momencie życia należy pamiętać o troskach, które mogą nadejść.
Ślub i wesele odbywają się w salach recepcyjnych synagogi, w klubach, w restauracjach. Zapraszanych bywa 100, 200, a nawet 500 osób. W trakcie uczty weselnej odbywa się błogosławienie chały. Kiedy wszyscy goście zostaną poczęstowani cząstkami plecionego ciasta czyli chały, a panna młoda będzie już obniesona na krześle wokół sali, wówczas zaczynają się tańce. Zwykle do tańca przygrywają trzy orkiestry; kapela żydowska, konwencjonalny zespół muzyczny i inny, aby zaspokoić muzyczne gusty wszystkich gości. Menu weselne z reguły składa się z trzech czy czterech dań, podawanych z winem oraz różnorodnych deserów. Jeżeli gospodarze są ortodoksyjni wtedy potrawy są koszerne, przygotowane według bardzo ściśle określonych zasad. Niezależnie od religijnych poglądów zabawa trwa całą noc.
Państwo młodzi, tak jak w innych kulturach i religiach, otrzymują prezenty ślubne
Źródło: "Ślub żydowski" Zofia Ziffer-Korzeniowska
Della
0
0
brrr ....
[img][url=http://www.TickerFactory.com/]
[/url]
[/img]
[/url]
[/img]
0
0