Re: Opieka nad chorym psychicznie rodzicem
Moja matka nie jest chora psychicznie, ale cierpi na demencję. Ma 90 lat i potrzebuje opieki 24/7. Jest totalnie niezaradna. Nie leży, ale potrzebuje kompletnej obsługi przy wstawaniu, ubieraniu,...
rozwiń
Moja matka nie jest chora psychicznie, ale cierpi na demencję. Ma 90 lat i potrzebuje opieki 24/7. Jest totalnie niezaradna. Nie leży, ale potrzebuje kompletnej obsługi przy wstawaniu, ubieraniu, myciu, korzystaniu z ubikacji, karmieniu, braniu leków. Po nocach majaczy, krzyczy, wzywa pomocy. Nie poznaje bliskich, ciągle szlocha, płacze za swoją matka. Mnie traktuje jak obcą osobę, która ja okrada, więc ciągle nosi ze sobą swoją torbę i pilnuje jej jak oka w głowie. Chodzi po domu z chodzikiem.
Ciągle czegoś szuka, ostatnio coś zrobiła ze swoim aparatem słuchowym, bo nie ma go nigdzie. Więc nie slyszy. I najgorsze - waży 95 kg, a ja 53. Od dźwigania jej do pozycji pionowej wysiada mi kręgosłup. Już nie daje rady, tym bardziej że mam już 71 lat. Jestem jej jedynym dzieckiem. Dlatego wpisałam mamę w kolejkę do dobrego prywatnego domu seniora. Warunki bardzo dobre, rehabilitacja na miejscu, terapia zajęciowa, piękny ogród, wykwalifikowany personel, lekarz na miejscu, opieka psychiatryczna 2xna tydzień.Koszt 4700 za miesiąc. Pójdą na to dwie emerytury, mamy i moja. Na szczęście mąż ma wysoką. Trudno, moje zdrowie też jest ważne, a próbując opieki osobistej pewnie bym się wykończyła przed mama. Bo mama z głuchota, demencja i otyłością nie choruje na poważne somatyczne choroby. Nie jest ubezwłasnowolniona. Przygotowuje ja na turnus rehabilitacyjny i mam nadzieję, że się tam zaaklimatyzuje, bo warunki są wyśmienite. Zobaczymy co czas przyniesie, nie snuje planów na przyszłość, bo co tu snuć, gdy jedna ma 90, a druga 71 lat. Prawdę mówiąc sama też się wpisałam na listę oczekujących, kiedy przyjdzie na mnie czas, bo nie zamierzam być ciężarem dla moich dzieci, które mają swoje dzieci i ciężko pracują.
zobacz wątek
