Re: Pełnoletnia córka -mój osobisty koszmar
cofając sie do nastoletnich moich lat pamięcią /oj trąciło prawie średniowieczem/ pamietam bunt oj pamiętam. Czego mi brakowało zaufania ze strony rodziców i pójścia na kompromis i prostych słów...
rozwiń
cofając sie do nastoletnich moich lat pamięcią /oj trąciło prawie średniowieczem/ pamietam bunt oj pamiętam. Czego mi brakowało zaufania ze strony rodziców i pójścia na kompromis i prostych słów Kocham Cię, możesz na mnie liczyć, jestem z Ciebie dumna, potrzebuję Ciebie.... banalne, a zmiast tego było nie wolno nie pozwalam nie życze sobie, jak ci się nie podoba to się wyprowadź /oj widze że to takie sztandarowe przejmujemy to po Swoich rodzicach/ i dopóki trzymasz nogi pod moim stołem to.... żądam i wymagam. Teraz mam bunt 4-5 latka i zakazy nie działają tylko pozytywne wzmacnianie chwalenie angażowanie w domowe sprawy sprawiają ze wychodzimy juz z tego młody częściej idzie na kompromis jest pogodniejszy i spokojniejszy. Może z nastolatkami jest podobnie + dawanie tej wolności w większych dawkach P.S Ja tam bym awantury o kolczykowanie nie robiła sama mam kilka tak samo jak tatuaż hehe sama bym poszła dodziergać cosik jeszcze;)
zobacz wątek
