Spanie rodziców w dużym pokoju

Ja mam dwójkę dzieci i mieszkanie 42 m(nie mamy perspektywy na większe z wielu względów). Dziewczyny mają wspólny pokój, a my śpimy w tzw." salonie" i jakoś nikt się nie dziwi. Nie każdego stać na duże mieszkanie, dom. Pewnie, że wolałabym aby każda miała swój pokój, a my sypialnię, ale trzeba się cieszyć z tego co jest. Inka, więc twoje 67 m to dla mnie marzenie :)

Mama Bliźniaczek dokładnie też tak uważam. Sama z bratem wychowałam się w 42m. Brat starszy o 5 lat i daliśmy radę a teraz jakieś takie ciśnienie ludzie robią. Też nie mam żadnej perspektywy na zmianę.

My mamy podobnie ok 65 metrów i również zamierzam za jakieś 4 lata oddać dzieciom sypialnię. Córeczka ma dopiero 3 miesiące więc spokojnie będzie dzieliła pokój z bratem póki On nie skończy co najmniej 8 lat.

Ja nie biorę pod uwagę aby dzieci były razem, bo to duża różnica wieku. Córka już 7 lat, chodzi do szkoły więc na początek (2-3 lata), myślę o łóżeczku w sypialni ale pewnie czas zweryfikuje:-)

ojjj to u mnie już w ogóle patologia...ja mieszkam w 45 metrach z mężem i 2ką dzieci :). Ciasno może i jest ale...czy jak ktoś im da więcej metrów2 to będziemy bardziej szczoęśliwi? Mamy dw pokoje ale gdyby był jeszce jeden na pewno bym nie oddała dzieciom sypialni..Dzieciaki mogą mieszkać razem...chyba że by toczyli poważne wojny w wieku dorastania pomyślałabym o rodzieleniu chłopców..Nie popadajmy w paranoje. Dzieciom nie potrzeba własnych pokoi a miłości i bezpieczeństwa!
wiec moja droga ..olej to co mówią inni..zrób tak jak Ty chcesz..a jak chcesz mieć swój kąt to nie oddawaj sypialni - azylu- dla dzieci.

mamy 70 m2 3 pokoje, dzieci - syn 8 lat, córka 4 lata - póki co wspólny pokój z piętrowym łóżkiem.

my też mamy 3 pokoje 61m, synek 6 lat, drugi urodzi się za miesiąc. Przez góra dwa lata pewnie będzie spał u nas w sypialni, ale swoje rzeczy/zabawki będzie miał razem ze starszym bratem, a potem zobaczymy, zależy jak będą się dogadywać, będę brała pod uwagę zdanie starszaka, bo jednak 6 lat to spora różnica, jak będzie trzeba oddamy sypialnię,trochę z żalem, ale damy radę, nikt z moich znajomych nie ma 4 pokoi,a jesli pokoje tez nie są za duże to w jednym może byc im za ciasno

no to mnie pocieszyłyście, bo już myślałam, że ze mną jest coś nie tak, że nie widzę w tym nic złego. Chyba mam pecha bo ogromna większość naszych znajomych ma duże domy i co chwilę słyszę pytanie które mnie rozwala "czy nie mamy zamiaru się budować":-) hehe za co? :-)

A ja mam 4 pokoje ponad 80 m i jedno dziecko bo drugiego miec nie moge i chętnie zamuenilabym sie na 60 z dwojja dzieci:( wiec dziewczyny cieszcue sue z tego co macie. Wielkość mieszkania nie decyduje o szczęściu:)

Jeśli dla Was to nie problem, to nie ma co się przejmować gadaniem innych :)
My mieszkaliśmy w kawalerce przez 1,5 roku w trójkę, potem kolejny rok w czwórkę i 8 miesięcy w piątkę, ale z perspektywą na większe mieszkanie- kuchnia, lazienka, dwa pokoje i garderoba. Z dużej kuchni zrobiliśmy pokój córkom, kuchnię przenieśliśmy do jeszcze większego pokoju i zrobiliśmy otwartą połączoną z salonem, z garderoby sypialnię i został jeszcze pokoik dla syna :) może i u Was da się tak pokombinować, żeby pozmieniać, przesunąć jakąś ścianę i mieć dla siebie sypialnię. O ile macie taką potrzebę :)

no właśnie anka to co napisałaś to dla mnie sedno sprawy. Niestety ale takie czasy i jedni oddali by wszystko żeby mieć dzieciątko a inni nie doceniają. Ja jestem z tych które cieszą się z tego co mają. Jeszcze kilka lat temu mieszkanie było dla mnie dobrem nie do osiągnięcia.

"Wielkość mieszkania nie decyduje o szczęściu" anka idealnie to ujęłaś!. Moje dzieci pojawiły się po długiej i ciężkiej walce o Nie i mimo, że jest ciasno to Jesteśmy Szczęśliwi, że je mamy!

Dokładnie Mama Bliźniaczek, mnie też ujęły słowa anki.

Jest takie mądre powiedzenie: "jak sie nie ma co sie lubi to sie lubi co sie ma" i myśle ze w wielu przypadkach to prawda. My mamy dwójkę dzieci z różnica dwóch lat i mieszkanie dwupokojowe 47 mKw. Śpimy w salonie razem z półtoraroczna córka a syn sam w pokoju dziecięcym. Dramatu nie ma ale strasznie potrzeba mi przestrzeni i myśle ze dzieciakom tez by sie to przydało. Ciśniemy sie i nie ma co mowić ze jest inaczej. Zaczyna brakować miejsca na niektóre rzeczy, wiec momentami mam wrażenie ze całe mieszkanie to graciarnia i ze ciagle jest bałagan. Prżerabiac mieszkania nie chcemy bo odkładamy kasę na większe. Nie chcemy już inwestować w to w którym jesteśmy. Wiadomo ze sie nie narzeka bo ludzie maja gorzej ale nie ma tez co przesadzać w druga stronę i twierdzić ze tak jest super. Każda z Was gdyby miała wybór poszłaby na większe.

Rok temu oddaliśmy sypialnie drugiemu synkowi. Teraz śpimy w dużym pokoju. Wg. mnie chłopakom bardziej są potrzebne oddzielne pokoje niż nam sypialnia.

Powiem wam szczerze, że dziwi mnie to ciśnienie na sypialnie w blokach. Mieszkanie w bloku 3 pokojowe, "salon", czyli pokój do oglądania telewizji, dwójka dzieci gniotących się w 10m pokoju, a w drugim, sześciometrowym dwójka dorosłych udających, że mieszkają w pałacu i mają "sypialnię". Jakbym miała domek jednorodzinny z dużą ilością pokoi to oczywiście, ze chciałabym mieć sypialnię, ale normalnej wielkości (żeby 2 dorosłe osoby miały wystarczającą ilość tlenu do zdrowego przespania nocy, pomieszczenie powinno mieć co najmniej 25m2). Wciskanie się do klitki i zmuszania własnych dzieci do egzystowania w drugiej klitce tylko po to, żeby telewizor miał swój własny pokój, uważam za głupotę.
Również planuję w przyszłości oddanie klitek dzieciom, a spanie w dużym pokoju (zamykanym na drzwi, nie jakimś kuchniosalonie), czego większość moich "nowoczesnych" znajomych nie rozumie. Dla mnie to najoczywistsza sprawa na świecie, całe pokolenia tak mieszkały.

No właśnie u mnie jest ten plus, że duży pokój jest bez kuchni. Kuchnię mam oddzielnie więc tym bardziej nie jest to tak, że "śpię" w kuchni

też byłabym za sypianiem w salonie, niech dzieciaczki mają komfort. Mój mąż się gniótł z siostrą a rodzice musieli mieć sypialnie i salon. Strasznie to wspomina, zero prywatności, może gdyby chociaż byli oboje tej samej płci.
Ja zawsze miałam swój pokój, fakt mieliśmy 4 pokoje i salon był;) ale podejrzewam,że przy 3 też ja i siostra miałybyśmy swoje pokoje.
Nie przejmować się gadaniem. Z resztą ja mam dom, ogród, przestrzeń, salon, pokoje i co? mega kredyty, dziękuję, lepiej się gnieść na mniejszym ale nie mieć takiego kamienia u szyi, teraz bym się 10 razy zastanowiła. Musimy naprawdę się napracować żeby to utrzymać. A co jak mąż straci pracę czy coś?
Zostańcie w mieszkaniu, może kiedyś się zbudujecie jak będzie was stać, nie słuchajcie tych doradców, co wam każą się budować.

nie rozumiem tego ja mieszkalam 15 lat z rodzicami i dwojka rodzenstwa w jedyn pokoju, potem przeniselismy sie z rodzenstwem do drugiego pokoju (po smierci babci) i jakos pzezylismy- nie rozumiem tego calkowicie... rodzice tez potrzebuja przestrzeni i spokoju

Moim zdaniem duży pokój ma więcej przestrzeni niż mikroskopijna sypialnia ;)

My mamy 4 pokoje na 61m2 :) Póki co starsza dwójka (6l i 4l) mają swój pokój, najmłodszy (2l) śpi z nami w pokoju, jeden pokój jest jako gościnny-graciarnia :P :) i duży pokój. Najpóźniej w wakacje planuję przenieść malucha do braci a w 'dodatkowym' pokoju zorganizować miejsce do nauki dla najstarszego. My zostajemy w sypialni a duży pokój pozostaje wolny :)
Na razie nie widzę konieczności aby każdy miał własny pokój a my żebyśmy spali w dużym pokoju.
Z tym, że ja mam 3 chłopaków :)
A druga rzecz jest taka, że moi rodzice mieszkają 200km stąd i chcę żeby jak przyjeżdżają (albo mama przyjeżdża jako wsparcie podczas chorób dzieciaków) mieli 'swój' pokój :)

"żeby 2 dorosłe osoby miały wystarczającą ilość tlenu do zdrowego przespania nocy, pomieszczenie powinno mieć co najmniej 25m2"
Pojedź do Anglii i zobacz jakie tam są "sypialnie" - często poniżej 10m2. No ale tam bardziej liczy się ilość sypialnii (nawet klitek, czasami bez okna - tak, byłam w czymś takim) niż faktyczny metraż mieszkania.

"Pojedź do Anglii i zobacz jakie tam są "sypialnie" - często poniżej 10m2. No ale tam bardziej liczy się ilość sypialnii (nawet klitek, czasami bez okna - tak, byłam w czymś takim) niż faktyczny metraż mieszkania."
Po co mam jechać do Anglii, skoro wyraźnie napisałam, że dla mnie takie "sypialnie" są bez sensu?
O tych 25m2 słyszałam nieraz (były przeprowadzane badania), sama teraz śpię z mężem w pokoju 19m2 (kawalerka) i jeśli mamy pozamykane drzwi i okna, to budzę się w środku nocy, żeby przewietrzyć (jest mi duszno), a jeśli zostawimy pootwierane drzwi do przedpokoju i kuchni, to śpimy bez problemu całą noc, więc podejrzewam, że ta teoria 25m2 w moim przypadku się sprawdza. Nie wyobrażam sobie spania w "sypialni" 6m2, a bardzo dużo małżeństw w blokach tak robi.

A dla mnie sypialnia to niesamowity komfort. Mieszkaliśmy przez kilka miesięcy na 2 pokojach, synek miał swój a my mieszkaliśmy w dużym, teraz mamy 3 pokoje 61m i jest mi o wiele lepiej. Nie muszę się martwić jak ktoś chce przenocować, jak trwa impreza i chce sie wcześniej położyć czy mąż musi popracować a są u nas znajomi - jest to taka oaza spokoju :) Mogę mieć bałagan czy niepościelone łóżko nie martwiąc się że nie ma gdzie usiąść :) mam wrażenie że przy 2 pokojach miałam stale zagracone mieszkanie.

Synek ma swój pokój, ma niecałe trzy latka, na razie nie mamy perspektyw na większe mieszkanie, więc z drugim dzieckiem dajemy sobie spokój. W mojej rodzinie każdy miał zawsze swój pokój, rodzice oprócz tego sypialnie, może dlatego nie wyobrażam sobie rozdzielenia na mniejszym metrażu :) Ale większość moich znajomych robi tak jak autorka i są zadowoleni, jak dla mnie to kwestia osobista - ja bym się meczyła, jak Wam nie przeszkadza to nie ma co się zastanawiać :)!!

Być może ten artykuł będzie pomocny, traktuje właśnie o tym problemie i podsuwa kilka rozwiązań, polecam http://lozka.dladzieci.waw.pl/kanapa-narozna-sposob-na-brak-miejsca-do-spania/
Aśka