ilka przykłądów ( z netu)
1) http://pl.wikipedia.org/wiki/Dyskusja_wikipedysty:Bansp/nov2005-mar2006
Wg wytycznych RJP nazwiska powinno się odmieniać, jeśli jest to możliwe. Pióro odmienia się jak najbardziej - z Tadeuszem Piórą, o Tadeuszu Piórze. Pisownia nez odmiany jest poprawna, ale niezalecana, więc przywróciłem poprzednią wersję. Pzdr Szwedzki 04:44, 8 gru 2005 (CET)
Jak najbardziej tak. Piórą, Piórze, Pióry. Można nie odmieniać, kiedy podajesz wcześniej tytuł (np "byłem tam z prezesem Pióro"). Pzdr Szwedzki 04:54, 8 gru 2005 (CET)
Nazwiska polskie zakończone na "o" odmieniają się identycznie, jak te zakończone na "a". Stąd "z Piórą" a nie "z Piórem". Szwedzki 15:17, 8 gru 2005 (CET)
2) PWN
Zasady pisowni i interpunkcji
62. ODMIANA NAZWISK. UWAGI OGÓLNE
Ogólne zalecenie dotyczące odmiany nazwisk polskich i obcych jest następujące: jeśli tylko jest możliwe przyporządkowanie nazwiska jakiemuś wzorcowi odmiany, należy je odmieniać.
Wybór odpowiedniego wzorca odmiany zależy głównie od: 1) płci właściciela, 2) jego narodowości, 3) zakończenia nazwiska (może chodzić albo o zakończenie fonetycznej formy nazwiska, albo o zakończenie tematu).
63. ODMIANA I PISOWNIA NAZWISK ŻEŃSKICH
Odmieniają się tylko nazwiska kobiet zakończone na -a:
a) Nazwiska o zakończeniu -owa, -ewa odmieniają się tak jak przymiotniki, np.
Bogolubowa, DCMs. Bogolubowej, BN. Bogolubową;
Paduczewa, DCMs. Paduczewej, BN. Paduczewą.
b) Natomiast pozostałe nazwiska żeńskie zakończone na -a odmieniają się tak jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu:
Masina, D. Masiny, CMs. Masinie, B. Masinę, N. z Masiną (jak kalina);
Fonda, D. Fondy, CMs. Fondzie, B. Fondę, N. z Fondą (jak rada);
Berganza , DCMs. Berganzy, B. Berganzę, N. z Berganzą (jak taca).
64. ODMIANA I PISOWNIA NAZWISK MĘSKICH
W następnych paragrafach scharakteryzowane zostaną podstawowe zasady odmiany i pisowni obcych nazw osobowych odnoszących się do mężczyzn. Ze względu na znaczny stopień trudności tego problemu językowego zasób osobowych nazw własnych w słowniku został rozbudowany. W artykułach hasłowych podane też zostały trudniejsze formy fleksyjne tworzone od nazw własnych. Pewnym ułatwieniem dla piszących może być możliwość nieodmieniania niektórych nazwisk, dopuszczalna, gdy nazwisko zostanie poprzedzone imieniem lub rzeczownikiem pospolitym (np. minister, prezydent). Możliwość taka dotyczy głównie nazwisk zakończonych na -e, -o oraz akcentowanych na ostatniej sylabie. Jeśli tego rodzaju możliwość w odniesieniu do określonego nazwiska istnieje, zostało to podane w odpowiednim artykule hasłowym słownika.
itd.
tutaj http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629617
macie jak odmieniac
nazwiska angielskie, francuskie, niem. włoskie, wegierskie - lub ww. pochodzenia
zakończone na spólgłoski lub "y" po samogłosce
zakończone na "e" neime (iewymiawiane) ird.
Nazwiska nieodmienne
Wśród nazwisk nieodmiennych wymienia się następujące:
1) zakończone w wymowie na , np. Benoît, Dubois, Pasqua;
2) zakończone w wymowie na samogłoskę u, np. Ceauşescu, Kimbangu, Nehru, Pompidou, a także z końcowym -x w zapisie: Giraudoux, Levittoux;
3) zakończone w wymowie na akcentowaną samogłoskę (ortograficzne -o, -au, -eau z niewymawianymi -s, -x, np. Hugo, Desnos, Despiau, Cocteaux, Cousteau, Rousseau.
nazwiska kobiet zakończone na -e są nieodmienne.
— Mirosław Bańko, PWN
nazwiska w formie męskiej (te zakończone na spółgłoskę) pozostają nieodmienne
iiiii :)
http://media.wp.pl/kat,38218,wid,8139218,wiadomosc.html?ticaid=14de2
O nieodmienności nazwisk
Sprawy Nauki 14:43
Język polski, podobnie jak inne języki słowiańskie, należy do grupy języków fleksyjnych, mających rozbudowaną odmianę rzeczowników. Odmieniają się w tych językach zarówno wyrazy pospolite, jak i nazwy własne, w tym nazwiska. Coraz modniejsze staje się jednak w polszczyźnie nieodmienianie nazwisk. Szerzy się w języku model urzędniczy, propagujący i upowszechniający to zjawisko. Często sami nosiciele nazwisk nie zgadzają się na ich odmianę, a wpisaną w dowód osobisty lub paszport formę nazwiska traktują jako jedyną możliwą. Z taką tendencją konkuruje model kulturalny języka, preferujący tradycyjną odmienność.
Zaniechanie odmiany nazwisk okazuje się praktyczne w biurokracji, m.in. ze względu na szybką identyfikację personalną oraz jednoznaczność formy, która nie zawsze wynika z odmiany, np. do pana Głoda (pan Głód czy Głod?). W sytuacjach typowej komunikacji językowej nieodmienność zdecydowanej większości nazwisk sprawia jednak wrażenie sztuczności, nienaturalności (do pana Głód). Większość rodaków nie uświadamia sobie, że fleksyjność języka jest wartością, a nie utrudnieniem. Postawy upowszechniające nieodmienność nazwisk, a tym samym skłonność do zachodniego, obcego naśladownictwa są przeciwne funkcjonalności języka oraz świadczą o nieszanowaniu języka rodzimego.
0
0
