Toksyczny związek

> straszył mnie ze mi odbierze dzieci,

To skrajnie mało prawdopodobne. Sądy rodzinne prawie zawsze, często nawet wbrew logice, przyznają opiekę matce. W twoim przypadku jest to w zasadzie* pewniak i straszyć to on se może.

> nie wiem co mam dalej robić

Wiesz i nawet szłaś już w dobrym kierunku. Ale oboje zatrzymaliście się w strefie komfortu. Jemu jest dobrze w takim związku i dopóki nie nastąpi jakiś kataklizm, typu rozwód, który zmusi go do zmiany podejścia do życia, to nic się z jego strony nie zmieni.
Ciebie zatrzymuje naiwna wiara, że związek wróci do stanu sprzed ~10lat i strach przed nieznanym życiem samotnej matki.
Rozwód jest jedynym rozwiązaniem. Konieczność zadbania o siebie i płacenia alimentów spowoduje, że może facet się "ogarnie": zrobi prawko, zmieni pracę, zacznie żyć a nie jedynie wegetować u twego boku i na twój koszt. Gdyby tak się stało, możecie przecież do siebie kiedyś wrócić. Kiedyś, za parę lat, jeśli zobaczysz, że zmiany są trwałe a nie jedynie wymuszone chwilą.
Jeśli nie, to im prędzej wyjdziesz z tego związku, tym lepiej dla ciebie i dzieci.

---
* w zasadzie, bo polskich sądach możliwe są każde cuda. Zależy, kim jest i kogo zna twój mąż :D

Popieram. Wróć do pomysłu sprzed lat. Złóż wniosek o rozwód i wytrwaj w tym postanowieniu aż do finału ostatniej sprawy rozwodowej. Ile jeszcze będziesz się tak męczyć? Dzieci coraz starsze, zaczynają widzieć i rozumieć, że coś jest w domu nie tak.

Dzięki, racja. Nie ma sensu się męczyć. Ja mu ostatnio wygarnęłam co myślę na ten temat a on nic sobie z tego nie zrobił, przeszedł do porządku dziennego.To nie jest normalne... Myślę że złożę o separację.

Czas byś pomyślała o sobie i dobru dzieci. Co Ci z takiego męża pasożyta na którego nawet liczyć nie możesz, a gdzie tu poczucie bezpieczeństwa i troska o drugą osobę? Z tego co piszesz Twój mąż to egoista w dodatku wygodny i skapciały, czy na pewno Twoim szczytem mozliwości i marzeń był właśnie taki mężczyzna?
Toksyczna relacja w której uczestniczą dzieci nie przyniesie im nic dobrego, tylko wprowadzi pewne patologie do ich usposobienia i codzienności.

Czas pomyśleć o sobie i swoich dzieciach. Nie ma dla nich nic dobrego, gdy widzą taką więź rodzicielską. Wiesz, że na tym życie się nie skończy i spotkasz dobrego człowieka.

Dziękuję za słowa wsparcia. Po prostu to już tak długo trwa, i nie mam za bardzo z kim pogadać. Czuję się udręczona. Nie jestem idealna,ale chciałam normalnie żyć, uwielbiam sport, więc jak chodziłam na siłownię to obwiniał mnie ze za często chodzę. Jak spotykałam się z przyjaciółmi, to obwiniał mnie ze się puszczam. Obecnie wszystko jest zamknięte. Przez ostatnie pół roku kłócimy się, bo ja nie widzę nic dobrego w codziennym piciu alkoholu i zachęcaniu mnie do tego. Wiele razy nawet dostałam butelkę swojego ulubionego wina i niestety dałam się wciągnąć w to, co obecnie zaczął wykorzystywać. Poniewaz postawiłam sprawę na ostrzu noża, "ogranicz albo rozwód, żyjmy normalnie" (pomimo wcześniejszych rozmów) . Maż stał się nagle abstynentem, i jeśli ja napije się czasem alkoholu w domu bo abstynentka nie jestem to mi wygraza że "będzie mial dowód" Najgorsze że wynajmujemy mieszkanie. Mąż ma tu rodziców którzy mają mieszkanie na własność, a ja nie mam nikogo, jestem z innego miasta. Mam stała pracę, co nie wystarczy, by uzyskać zdolność kredytową n a kupno mieszkania... Jestem załamana

Jeżeli pracujesz w Gdańsku, możesz się starać o mieszkanie socjalne, komunalne albo TBS. Wiem że to długo trwa a za TBS trzeba wpłacić partycypacje (zwrotną), ale zawsze to mniejsze koszty niż kredyt na 100 lat.

Taaa.... Mieszkanie za kilkanaście lat na pewno tu i teraz jej pomoże...

Nie mieszkam w Gdańsku. Nie miałabym nawet takich pieniędzy na tbs. Na socjal nie pójdę, wolę dzieciom oszczędzić "widoków" i się dalej męczyć. Trudno. Taki los. Mówią że każdy jest kowalem własnego losu. A prawda jest taka że jestem chu.owym kowalem.