Czy źle być jedynakiem?

ja zaluje ze nie mam rodzenstwa chociaz jako dziecko nie chcialam miec, teraz jestem dorosla i brakuje mi bardzo. i to jest jedyny powod dla ktorego bede miala drugie dziecko, a moze powinnam powiedziec glowny powod bo mam na tyle traume po porodzie ze nie za bardzo chce przez to jeszcze raz przechodzic

Kiedyś jak byłam dzieckiem, zdecydowanie chciałam być jedynaczką. Mam starszego brata, który w dzieciństwie mnie terroryzował. Było mi przez niego bardzo ciężko. Teraz gdy jesteśmy dorośli i mamy swoje rodziny spotykamy się okazjonalnie, jak ktoś to ujął jak jacyś krewni. Miałam kiedyś koleżankę, która miała dwóch starszych braci, ta to dopiero nie miała życia.
Nie jestem przekonana czy to do końca wina rodziców. U nas rodzice nie mieli pojęcia jak traktuje mnie brat pod ich nieobecność, a ja byłam zastraszonym dzieckiem, które nic nie mówiło.

Wiesz według mnie to wiele zależy od podejścia i wychowania rodziców.
Czasami tak jest, że rodzeństwo jest dla siebie super wsparciem, wspólna pomoc, przeżywanie razem problemów ... po prostu pełna symbioza ;-)

Z drugiej strony często można zaobserowac model gdzie brat lub siostra to tylko krewni a czasami wręcz "znajomi" z którymi od czasu do czasu można lub trzeba się spotakac. Rodzinne posiadówki itp.

I jeszcze jeden typ gdzie rodzeństwo wzajemnie ze sobą rywalizuje ... i tutaj chyba to najgorsza z możliwych opcji ....

Czasami jedynak otoczony miłością bliskich, kuzynów, kuzynek i wychowany w dobrych wzorcach może czuc się lepiej niż jego rówieśnik z gromadką braci i sióstr.

http://forum.trojmiasto.pl/do-jedynaczek-t299432,1,16.html